Οι αγώνες
που δώσαμε τα τελευταία χρόνια ενάντια
στην αξιολόγηση μας δίδαξαν ότι ακόμη
και οι πιο αντιδραστικές ρυθμίσεις
γίνονται πραγματικά επικίνδυνες μονάχα
όταν βρίσκουν υποστηρικτές ή έστω
σιωπηλούς συνεργάτες, πρόθυμους να
πειθαρχήσουν σε οτιδήποτε εντέλλονται
από τους ανωτέρους τους εις βάρος των
εκπαιδευτικών της δράσης και της σχολικής
τάξης. Η προηγούμενη σχολική χρονιά μας
έκανε πολύ πιο ώριμους/ες, καθώς βιώσαμε
στο πετσί μας τους ποικίλους εκβιασμούς
των διάφορων “συναδέλφων μας”, “στελεχών
εκπαίδευσης” που χωρίς κανέναν ενδοιασμό
ήταν έτοιμοι/ες να οδηγήσουν στον καιάδα
του στιγματισμού και της απόλυσης
χιλιάδες μάχιμους εκπαιδευτικούς.
Οι εκπαιδευτικές
αυτές δυνάμεις δεν περιορίζονται στα
πολιτικά κόμματα που στήριξαν τις
μνημονιακές κυβερνήσεις και τη λογική
τους, αλλά αγωνίζονται για τη
διατήρηση ή τη νεκρανάσταση όλων των
υπαρχόντων αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων
και των πολύ σημαντικών προνομίων τους
που απορρέουν από αυτές. Τα ίδια
πρόσωπα που επιδίωξαν με τον πλέον
κυνικό τρόπο τη διάλυση του δημόσιου
σχολείου και τη διαπόμπευση του
εκπαιδευτικού, σήμερα, αναζητούν νέους
ρόλους για τη συνέχιση της ίδιας
πολιτικής.
Να είμαστε
λοιπόν ξεκάθαροι/ες : πιθανή διαιώνιση
του ρόλου τους από την ηγεσία του
υπουργείου παιδείας, μέσα από τις νέες
κρίσεις των στελεχών, δεν μπορεί να
σημαίνει τίποτα άλλο παρά συνέχιση και
της ίδιας πολιτικής, δηλαδή του σχολείου
της αγοράς, του εκπαιδευτικού δαρβινισμού,
του διοικητικού αυταρχισμού και του
καριερίστικου τυχοδιωκτισμού. Το ζήτημα
επομένως δεν είναι προσωπικό, αλλά
βαθύτατα πολιτικό. Θα υπάρξει ουσιαστική
ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική
πολιτική ή θα οδηγηθούμε σε μια απλή
ανακύκλωσή της με νέο περιτύλιγμα;
Θεωρούμε ότι
κάθε προσπάθεια αναπροσανατολισμού
της εκπαίδευσης, εφόσον αυτοί που την
προτάσσουν την εννοούν πραγματικά,
προϋποθέτει ένα συνολικό απολογισμό
της προηγούμενης περιόδου.
Από την εποχή της εξομοίωσης ως τις
τελευταίες παχυλές αμοιβές των
επιθεωρητών μας (απόφαση Λοβέρδου 26/1)
απορροφήθηκαν αρκετά κοινοτικά, και
όχι μόνο, κονδύλια στην εκπαίδευση. Πού
πήγαν; Ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά; Πόσο
κόστισαν; Τι άφησαν πίσω τους; Τι κέρδισε
από αυτά η εκπαιδευτική κοινότητα, η
κοινωνία και η νεολαία;
Για
παράδειγμα τα νέα αναλυτικά προγράμματα
που σαπίζουν σε κάποια συρτάρια, κόστισαν
100.000.000 ευρώ εν μέσω κρίσης, την ώρα που
από τους εκπαιδευτικούς αφαιρούνταν
το 1/3 του εισοδήματός τους, δαπανήθηκαν
εκατομμύρια ευρώ για την επιμόρφωση
στο Π.Δ της ατομικής αξιολόγησης του
εκπαιδευτικού (απλή αντιγραφή
αγγλοσαξονικών νεοφιλελεύθερων
τερατουργημάτων) ή στην ανάπτυξη σύνθετων
πληροφοριακών συστημάτων (myschool- πλατφόρμες
αξιολόγησης) που και αντισυνταγματικά
ήταν και απλά μεθόδευαν το διοικητικό
αυταρχισμό και τη χειραγώγηση των
εκπαιδευτικών. Ποσά που ασφαλώς
θα μπορούσαν να είχαν δοθεί στη στελέχωση
των σχολικών μονάδων με μόνιμο εκπαιδευτικό
προσωπικό. Για να
μην αναφερθούμε στη βιομηχανία των
πειθαρχικών διώξεων και στον καθημερινό
εκβιασμό των συλλόγων διδασκόντων.
Πολλά όμως
βιογραφικά στήθηκαν και πολλές καριέρες
οικοδομήθηκαν στο σχολείο και στο
πανεπιστήμιο, με αυτόν ακριβώς τον
τρόπο, υπηρετώντας την ταξική εκπαίδευση
της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ.
Όσοι έδειχναν τον εκπαιδευτικό με το
δάχτυλο κάποια στιγμή θα πρέπει να
απολογηθούν για τα παραπάνω και να
αποτελέσουν παρελθόν. Η “συνέχεια
της εκπαίδευσης” σε αυτό το επίπεδο
δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο παρά
συνέχεια και της ίδιας πολιτικής.
Να είναι σίγουροι ότι μια τέτοια εξέλιξη
θα μας βρει απέναντι.
Η απάντηση στο
διοικητικό αυταρχισμό βρίσκεται στη
δράση του οργανωμένου ανεξάρτητου
εκπαιδευτικού κινήματος και στην πάλη
για εκδημοκρατισμό του δημόσιου σχολείου,
για το ενιαίο σχολείο των μορφωτικών
δικαιωμάτων και της ολόπλευρης γνώσης,
ενάντια στον κατακερματισμό των
προγραμμάτων, της θεσμικής πολυτυπίας
και του τεχνοκρατισμού των ειδικών της
αξιολόγησης. Σε αυτή την κατεύθυνση, η
κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου
για την αξιολόγηση και του πειθαρχικού
δικαίου και ο αποφασιστικός ρόλος του
συλλόγου διδασκόντων στον προγραμματισμού
του εκπαιδευτικού έργου, με διευθυντή
αιρετό από τους εκπαιδευτικούς, συντονιστή
του συλλόγου διδασκόντων αποτελούν τα
πρώτα βήματα προς τον αναγκαίο
εκδημοκρατισμό της σχολικής ζωής.
