Όταν η δικαιοσύνη γίνεται άδικη.
Ένας χρόνος φυλάκιση γιατί δικαιολόγησαν απουσίες μαθητών...
Ένας χρόνος φυλάκιση με τριετή αναστολή ήταν η χθεσινή απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Γιαννιτσών κατά των 40 καθηγητών του 2ο Λυκείου Γιαννιτσών, οι οποίοι κατηγορούνταν γιατί δέχθηκαν εκπρόθεσμα δικαιολογητικά για απουσίες 4 μαθητών, οι δύο εκ των οποίων αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας. Απόφαση που κατά γενική ομολογία όχι μόνο είναι βαρύτατη αλλά δημιουργεί νέα δεδομένα για το σχολείο του μέλλοντος…Ένα σχολείο που οι καθηγητές θα πρέπει να τιμωρούν όπως στο στρατοδικείο και όχι ένα σχολείο που θα αντιλαμβάνεται τα προβλήματα των μαθητών ως δικά του προβλήματα. Μαζί με τους καθηγητές καταδικάσθηκαν με βαρύτατες ποινές 3 ιατροί για έκδοση ψευδούς ιατρικού πιστοποιητικού, ένας γονέας ως ηθικός αυτουργός στην υπόθεση της έκδοσης των πιστοποιητικών καθώς και ο προϊστάμενος του Γραφείου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον του πρώην διευθυντή του σχολείου Μιχαήλ Λούση, ο οποίος ήταν και αυτός που στράφηκε εναντίον όλων.
Έτσι κατέληξε προς το παρόν μια ιστορία που άρχισε δύο χρόνια περίπου πριν και που κεντρικοί πρωταγωνιστές της ήταν τέσσερις μαθητές δύο εκ των οποίων αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας (ο ένας από τους τέσσερις μαθητές πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και έχει 80% αναπηρία ενώ ο δεύτερος από αυτοάνοση ασθένεια που προκαλεί δυσκαμψία) είχαν ξεπεράσει το όριο των απουσιών και ήταν χαμηλόβαθμοι. Η απόφαση του διευθυντή να «κόψει» τους τέσσερις μαθητές και επομένως να αφήσει δύο από αυτούς στάσιμους για δεύτερη χρονιά στην ίδια τάξη προκάλεσε από εκείνη τη στιγμή την αντίδραση τόσο των μαθητών του σχολείου, των γονιών αλλά και της τοπικής ΕΛΜΕ. Έτσι όλος ο σύλλογος των καθηγητών του 2ο γενικού Λυκείου Γιαννιτσών ακολουθώντας το παιδαγωγικό κριτήριο και όχι το γράμμα του νόμου αποφάσισε να δεχτεί ιατρικά δικαιολογητικά τα οποία ήταν εκπρόθεσμα, δηλαδή είχαν κατατεθεί μετά την πάροδο του δεκαπενθημέρου, του νομικά επιτρεπτού ορίου κατάθεσής τους. Αυτό συνιστά μια πάγια πρακτική των καθηγητών που λαμβάνει υπόψη της την καθημερινότητα τόσο των σχολείων όσο και των οικογενειών των μαθητών. Ζήτησαν επίσης να ανεβεί ελάχιστα η βαθμολογία των μαθητών να μπουν δηλαδή στην κλίμακα του 15, έτσι ώστε να εφαρμοστεί η προνοιακή ρύθμιση των 164 απουσιών. Στην υπόθεση παρενέβη τότε και ο προϊστάμενος του Γραφείου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Μόσχου Παναγιώτης ο οποίος κατηγόρησε τον διευθυντή για το ότι δεν έδειξε πνεύμα συνεργασίες και υπευθυνότητας και τον απέπεμψε από πρόεδρο της Λυκειακής Επιτροπής των Πανελλαδικών Εξετάσεων.
Ο πρώην όμως διευθυντής του σχολείου ως «σοβαρός τηρητής των νόμων» αποφάσισε να σύρει στα δικαστήρια όλο το σύλλογο καθηγητών, τους 4 γιατρούς που εξέδωσαν τα ιατρικά πιστοποιητικά και τους γονείς δύο μαθητών που εμπλέκονταν στην υπόθεση της έκδοσής τους. Έσυρε στα δικαστήρια επίσης και τον προϊστάμενο του Γραφείου της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης γιατί σε ένα έγγραφό του ανέφερε ότι ο διευθυντής δεν έδειξε πνεύμα συνεργασίας και υπευθυνότητας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν μία δίκη που κράτησε έναν ολόκληρο μήνα και αναστάτωσε όλη την πόλη των Γιαννιτσών. Για ένα μήνα περίπου το 2ο Γενικό Λύκειο δεν λειτουργούσε κανονικά γιατί σχεδόν όλοι οι καθηγητές ήταν υπόδικοι και έπρεπε να παρίστανται στις 12 συνολικά συνεδριάσεις του δικαστηρίου! Τι και αν όλη η τοπική κοινωνία βρισκόταν στο πλάι των καθηγητών και των ιατρών, τι και αν η τοπική ΕΛΜΕ Πέλλας εξέδωσε ψήφισμα συμπαράστασης στους καθηγητές, τι και αν ο Ιατρικός Σύλλογος στην ΕΔΕ που διενήργησε αθώωσε τους τρεις γιατρούς, το δικαστήριο είχε άλλη άποψη. Δηλαδή να καταδικάσει τους 40 καθηγητές για παράβαση καθήκοντος, τους τρεις γιατρούς για έκδοση ψευδών πιστοποιητικών, τον προϊστάμενο καθηγητή για συνεργεία στην παράβαση καθήκοντος των καθηγητών και για συκοφαντική δυσφήμηση και έναν γονέα για ηθική αυτουργία στην έκδοση των πιστοποιητικών. Καταδικάσθηκαν δηλαδή οι 45 από τους 47 (ενώ οι δύο αθωώθηκαν).
Όπως δηλώνει ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, ένας εκ των καταδικασθέντων εκπαιδευτικών «η άδικη αυτή απόφαση δημιουργεί νέα δεδομένα για το σχολείο που αφορούν το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου, ο οποίος πλέον θα αναγκάζεται να εφαρμόζει λύσεις που θα τηρούν το γράμμα του νόμου και όχι το αίσθημα του δικαίου. Η ηγεσία του Υπουργείου θα πρέπει να τοποθετηθεί στο αν επιθυμεί ένα σχολείο στρατοδικείο ή ένα σχολείο που θα είναι συνεπές με την παιδαγωγική διάσταση του προγράμματός του.»
