Για όλους μας τους εκπαιδευτικούς της τάξης η δολοφονία του μικρού Σύριου Αϊλάν στις θάλασσες μας δεν είναι μια ακόμη σοκαριστική εικόνα στα μμε και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε αιτία για την υποκριτική εκδήλωση δήθεν ανθρωπισμού και ψευδο- αλληλεγγύης.
Είναι μια υπενθύμιση και ένα μεγάλο χρέος. Υπενθύμιση ότι ζούμε στο βάρβαρο κόσμο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και της Ε.Ε ο οποίος αντιμετωπίζει τους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά ως βάρος στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του. Ως λαθραίους σε έναν κόσμο που μόνο το κεφάλαιο και τα εμπορεύματα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Αλλά και ένα βαρύ χρέος : να ανατρέψουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους και της πολιτικής κυριαρχίας.
Αυτόν τον κόσμο πρέπει να τον αλλάξουμε για να ζήσουν ευτυχισμένοι όλοι οι Αϊλάν της οικουμένης. Έτσι που η «δολοφονία» του να στοιχειώνει τον ύπνο τους. Έτσι που κάποτε να φτάσουμε σε μια κοινωνία που «θα αποδίδεται δικαιοσύνη με ένα άστρο». Εκεί που θα μπορεί ο ποιητής να πει “ γέλα κλαίγε και όλο λέγε το παιδί : ζωή . Τίποτα άλλο, Ζωή. Ζύμωνε στη σκάφη πρώτο σου ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί, ένα καλυβάκι μια μικρούλα αυλή, για το παιδί” (Γ.Ρίτσος).
