Μετά και την ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης πρόσληψης των αναπληρωτών αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο μοναδικός στόχος του σχολείου Φίλη ήταν η υλοποίηση στην πράξη του φτηνού σχολείου της αγοράς με βάση τις οδηγίες ΟΟΣΑ-Ε.Ε-ΔΝΤ. Περίπου 5.500 λιγότεροι εκπαιδευτικοί εργάζονται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση σε σχέση με πέρσι, ενώ τα κενά με μαγικό τρόπο μετατρέπονται σε εκπαιδευτικά πλεονάσματα . Οι υποσχέσεις περί 20.000 διορισμών πέρσι τέτοια περίοδο εξανεμίζονται και αναδεικνύεται ότι η μοναδική στόχευση του υπουργείου ήταν η εξοικονόμηση, ανεξάρτητα από το παιδαγωγικό και μορφωτικό κόστος αυτής της πολιτικής.
Οι μαζικές απολύσεις όμως εκπαιδευτικού προσωπικού και η δημιουργία ενός τεράστιου εφεδρικού στρατού άνεργων εκπαιδευτικών δεν είναι πρόβλημα στενά συντεχνιακό των εκπαιδευτικών. Η δραστική μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και η διαιώνιση της ελαστικής απασχόλησης και των περιπλανώμενων κάθε χρόνο αναπληρωτών εκπαιδευτικών, με διαλυμένες προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, πολλοί πλέον από τους οποίους παραιτούνται αδυνατώντας να ανταποκριθούν σε μια ζωή – λάστιχο, αντικατοπτρίζεται στην ίδια τη λειτουργία των σχολικών μονάδων .
Πιο συγκεκριμένα :
α. Το ολοήμερο πρόγραμμα μετά την πλήρη κατάργηση του δασκάλου υπεύθυνου ολοημέρου έχει πλήρως αποδιαρθρωθεί, χάνοντας κάθε μορφωτική – παιδαγωγική λειτουργία του, καθώς έχει μετατραπεί σε ένα παιδοφυλακτήριο και μάλιστα συχνά ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους μαθητές μας. Ένας εκπαιδευτικός, διαφορετικός κάθε μέρα, με 30 και 40 παιδιά που θα πρέπει να σιτιστούν και να μελετήσουν ταυτόχρονα σε ακατάλληλες αίθουσες και χώρους είναι η πραγματικότητα του ενιαίου ολοήμερου σχολείου της κυβέρνησης.
β. Τα σχολεία συνεχίζουν να έχουν διαφοροποιημένα προγράμματα, καθώς το πρόγραμμα διαμορφώνεται με βάση τους εκπαιδευτικούς που είναι διαθέσιμοι. Αλλού για παράδειγμα υπάρχει πληροφορική, αλλού όχι και τα παιδιά αποχωρούν στις 12:30, αλλού υπάρχει η δυνατότητα της τρίτης ώρας στο ολοήμερο, αλλού τα παιδιά ολοκληρώνουν το σχολείο στις 15:00 και η τελευταία ώρα του ολοημέρου εξανεμίζεται, προκειμένου η διοίκηση να εξοικονομήσει διδακτικές ώρες. Άρα δεν υπάρχει κανένας ενιαίος τύπος ολοήμερου σχολείου, αλλά σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και προγραμμάτων .
γ. Τα σχολεία αδυνατούν να καταρτίσουν ωρολόγια προγράμματα με βάση τις ανάγκες των μαθητών τους και στη βάση συγκεκριμένων παιδαγωγικών αρχών, με αποτέλεσμα τραγελαφικές και αντιπαιδαγωγικές πρακτικές. Η απαγόρευση αντισταθμιστικών λειτουργιών – ενισχυτικής διδασκαλίας, η «λογιστική των ωρών» και η δημιουργία εκπαιδευτικών που περιπλανιούνται σε 4 και 5 σχολεία, χωρίς να εντάσσονται οργανικά στην παιδαγωγική λειτουργία κανενός σχολείου, αποτελούν τις βασικές όψεις του νέου σχολείου. Το αποτέλεσμα είναι να συμπίπτουν πολλές ειδικότητες την ίδια μέρα, να υπάρχουν τάξεις με μέρες «μόνο με ειδικότητες» και μέρες «μόνο με δασκάλους», με τελική κατάληξη να «τα κάνουν όλοι- όλα», χωρίς κανένα σαφή παιδαγωγικό σχεδιασμό και περιεχόμενο.
Διαμορφώνεται, εν ολίγοις, ένας «εκπαιδευτικός χυλός» όπου ανακατεύονται όλα χωρίς παιδαγωγικές αρχές, αλλά αποκλειστικά με βάση τη διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών ωρών από τους υπάρχοντες κατά περίπτωση εκπαιδευτικούς. Αυτή είναι στην πράξη η ουσία του νέου ολοήμερου σχολείου: ο κατακερματισμός της ενιαίας μορφωτικής λειτουργίας του , το φθηνό, ευέλικτο και ταξικό σχολείο που λειτουργεί περισσότερο σαν εργοστάσιο κατανομής εκπαιδευτικών, ασύνδετων μεταξύ τους αντικειμένων και αποδοτικής αξιοποίησης εργασιακών ωραρίων, παρά ως χώρος ανάπτυξης της φαντασίας, της δημιουργικότητας και της ελεύθερης σκέψης τόσο των μαθητών, όσο και των εκπαιδευτικών και των συλλόγων διδασκόντων. Η εκπαιδευτική διαδικασία ποσοτικοποιείται πλήρως και καθορίζεται αποκλειστικά από το άθροισμα των διαθέσιμων ωρών του εκπαιδευτικού προσωπικού και όχι στη βάση ενός ενιαίου μορφωτικού σχεδίου, το οποίο λαμβάνει υπόψη του τις γνωστικές, συναισθηματικές και κοινωνικές ανάγκες των μαθητών.
Αυτή η πραγματικότητα απαξίωσης του δημόσιου σχολείου δεν βρίσκεται στον αντίποδα του παλαιολιθικού νεοφιλελευθερισμού/νεοσυντηρητισμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης του κ. Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα προλειαίνει το έδαφος της ιδιωτικοποίησης μέσω κουπονιών και χορηγιών. Παρά τη φαινομενική “υπεράσπιση” του δημόσιου σχολείου από το υπουργείο στη συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή, την περασμένη εβδομάδα, απέναντι στον παλιάς κοπής θατσερισμό της Ν.Δ, η σύγκλιση των μνημονιακών δυνάμεων στο πεδίο του σχολείου δεν μπορεί να κρυφτεί. Ευελιξία, ελαστική απασχόληση, μείωση των εκπαιδευτικών δαπανών, αυτονομία και επιχειρηματική λειτουργία των σχολικών μονάδων, εντατικοποίηση των ταξικών φραγμών στο λύκειο είναι οι κοινές θέσεις τόσο του υπουργείου ,όπως αυτές αποτυπώνονται στα πορίσματα του Εθνικού Διαλόγου και στην καθημερινή του εκπαιδευτική πολιτική, όπως και στις θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε όταν έχεις εξαφανίσει μέσα σε μια χρονιά 5.500 θέσεις εργασίας μόνο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι μάλλον ανόητο να μιλάς για τον επικίνδυνο νεοφιλελευθερισμό του κ. Μητσοτάκη.
Συναδέλφισσες /οι
Η μόνη διέξοδος στην αντιεκπαιδευτική αυτή πολιτική είναι η ενότητα όλου του κλάδου, η αλληλεγγύη του πέρα από οποιαδήποτε συντεχνιακή λογική και ο ανυποχώρητος αγώνας για την ανατροπή των υπουργικών αποφάσεων Φίλη, από την οπτική της υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου, του δικαιώματος στην εργασία και στη μόρφωση . Οι προϋποθέσεις για να νικήσουν τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα, χτίζονται στους μαχητικούς αγώνες και στον αγωνιστικό συντονισμό όσων αγωνίζονται και των σωματείων τους. Αυτό το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής οφείλουμε να επιχειρήσουμε, κι όχι να ανεχτούμε το βέβαιο «θάνατο» των δικαιωμάτων μας, μέσα από τον εμφύλιο που καλλιεργεί το υπουργείο μεταξύ των διαφορετικών ειδικοτήτων .
