Στις 12 Μάη η κυβέρνηση και ο Υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης δημοσιοποίησαν το αντιδραστικό νομοσχέδιο που οραματίζονται εδώ και χρόνια τα μεγάλα εργοδοτικά συμφέροντα. Δεν πρόκειται για ένα απλό νομοσχέδιο, αλλά για την επιτομή ενός ολόκληρου προγράμματος αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που διευρύνουν τον διαθέσιμο χρόνο εργασίας, σε βάθος ημέρας, εβδομάδας και έτους.
Στην ουσία καταργεί τη διάκριση ωραρίου και «υπερωρίας», πενθήμερου και αργιών, εργασίας και ρεπό ή αδειών. Ο χρόνος εργασίας ρευστοποιείται, παραβιάζει τα όρια της κανονικότητας και της κατάκτησης του 8ώρου ή μιας συλλογικής σύμβασης. Η εκμετάλλευση απογειώνεται, γίνεται πιο έξυπνη, ευέλικτη και «στην ώρα της».
Ενδεικτικά αναφέρονται οι ακόλουθες βασικές αντεργατικές διατάξεις του νομοσχεδίου:
- Κατάργηση του οκταώρου, θεσμοθέτηση της 10ωρης (ακόμα και 12ωρης) εργασίας, μέσω ατομικών συμβάσεων. Οι επιπλέον ώρες δεν θα αμείβονται, αλλά θα μετατρέπονται σε χρωστούμενα ρεπό ή μειωμένες ώρες. Διαλύεται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος δουλειάς. Ο εργαζόμενος καλείται να είναι και «διαθέσιμος», όποτε και όσο απαιτεί ο εργοδότης. Ταυτόχρονα, η πολυδιαφημιζόμενη κάρτα εργασίας- με το πρόσχημα της προστασίας του εργαζομένου - νομιμοποιεί παραπέρα το ηλεκτρονικό φακέλωμα και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
- Το καθεστώς αργίας της Κυριακής δέχεται ένα ακόμα σκληρό χτύπημα, καθώς προστίθενται νέοι κλάδοι (courier, αποθήκες και logistics, υγειονομικών και φαρμακευτικών υλικών, πληροφορική, τηλεφωνικά κέντρα, data centers, βιομηχανία σκυροδέματος, εξορυκτικές δραστηριότητες κ.ά.). Δεν αφήνει έξω ούτε τους εργαζόμενους στα ιδιωτικά σχολεία (εκπαιδευτικούς, οδηγούς, φύλακες, καθαρίστριες κ.λ.π.), ενώ ανοίγει «παράθυρο» και για τα δημόσια σχολεία με τους εργαζόμενους για τη συντήρησή τους (κτηριακά, συστημάτων πληροφορικής κ.λ.π.).
- Κατάργηση του Σώματος ΕΠιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) και υποβάθμιση των όποιων ελεγκτικών μηχανισμών υπήρχαν σε δήθεν "ανεξάρτητες αρχές", αφήνοντας την εργοδοσία ουσιαστικά χωρίς έλεγχο.
- Αύξηση του ανώτατου ορίου των υπερωριών στις 150 (από 96 στην βιομηχανία και 120 συνολικά) και μείωση της αποζημίωσής τους (από 60% στο 40%) , με άμεσο αποτέλεσμα την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και την εκτίναξη της ανεργίας.
- Μονιμοποίηση και επέκταση της τηλεργασίας. Αυξάνεται στο έπακρο η εντατικοποίηση της εργασίας και γίνονται δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του εργάσιμου και του μη εργάσιμου χρόνου.
- Απελευθέρωση στην πράξη των απολύσεων. Ακόμα και σε περίπτωση που μία απόλυση κριθεί δικαστικά παράνομη, μπορεί ο εργοδότης να απολύσει τον εργαζόμενο με αποζημίωση τριών μισθών. Ταυτόχρονα, καταργείται κάθε προστατευτική διάταξη απόλυσης των συνδικαλιστών, δίνοντας έτσι το σύνθημα να οργιάσει η εργοδοσία με εκβιασμούς και απειλές απέναντι στα σωματεία και σε όποιον τολμήσει να διεκδικήσει έστω και το παραμικρό ζήτημα.
- Υπονόμευση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με την ενίσχυση των επιχειρησιακών και την προώθηση των ατομικών.
- Περαιτέρω περιστολή του δικαιώματος της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης:
β) με το «φακέλωμά» τους στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕΜΗΣΟΕ), το οποίο θα είναι και προϋπόθεση για να μπορούντασυνδικάτα να διαπραγματεύονται και να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας,όπως και να προκηρύσσουν απεργίες. Το φακέλωμα προχωράει παραπέρα, αφού η ηλεκτρονική ψηφοφορία επιβάλλεται και στην περίπτωση της εκλογής των συνδικαλιστικών οργάνων. Κι έτσι διευκολύνεται ακόμα περισσότερο η άμεση παρέμβαση κράτους και εργοδοσίας στα συνδικάτα
Με τον νόμο αυτό κυβέρνηση και μεγαλοεργοδότες θέλουν να επιβάλλουν εξολοκλήρου το δικό τους οικονομικό δόγμα στις πλάτες των εργαζομένων , περιστέλλοντας ακόμη περισσότερο δικαιώματα κι εργατικές κατακτήσεις πολλών δεκαετιών. Ο νόμος αυτός αφορά όλους τους εργαζομένους , γιατί ξέρουμε ότι αν επικρατήσει ο εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα θα ακολουθήσει η επέκτασή του και στο δημόσιο τομέα. Η αύξηση του ωραρίου, το 2013 στους καθηγητές, ήρθε λίγο μετά τη νομοθέτηση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας στον ιδιωτικό τομέα το 2011. Κανένας εφησυχασμός λοιπόν. Η απόκρουση της επίθεσης είναι υπόθεση όλων μας.
Άλλωστε, οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση γνωρίσαμε τη ρευστοποίηση του χρόνου εργασίας με την τηλεργασία την περίοδο των κλειστών σχολείων και της τηλεκπαίδευσης. Βιώσαμε την πλήρη απορρύθμιση του εργασιακού χρόνου και χώρου των εκπαιδευτικών με σεμινάρια απογευματινά και Σαββατοκύριακα, μέιλ από τη διοίκηση οποιαδήποτε ώρα και στιγμή με απαίτηση να διεκπεραιωθούν εντολές και εργασίες, τηλεκπαίδευση από το σπίτι των εκπαιδευτικών με χρήση του προσωπικού εξοπλισμού και του προσωπικού χώρου, καθώς το σχολείο δεν διαθέτει σε καμία περίπτωση εξοπλισμό και επαρκές δίκτυο για όλους. Καταλαβαίνουμε τις εξελίξεις που θα επέλθουν και στη δική μας εργασία αν ρευστοποιηθούν τα πάντα!
Οι εργαζόμενοι δουλεύουμε ήδη πολύ! Αγώνας για μείωση του χρόνου εργασίας τώρα!
Το 1933 ο Βρετανός οικονομολόγος Κέυνς προέβλεπε ότι «το 2030 οι άνθρωποι δε θα χρειάζονται να δουλεύουν περισσότερο από 15 ώρες τη βδομάδα», χάρη στην αδιάκοπη άνοδο της παραγωγικότητας στον καπιταλισμό. Ως προς την παραγωγικότητα επιβεβαιώθηκε πλήρως. Σε σχέση με το χρόνο εργασίας τα πράγματα κινήθηκαν διαφορετικά.
Ένας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ αρκεί στη δεκαετία μας να εργάζεται μόλις 11 ώρες την εβδομάδα για την παραγωγή των ίδιων πραγμάτων που μπορούσαν να παραχθούν με 40 ώρες την εβδομάδα το 1950. Κι όμως, ο χρόνος εργασίας τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις αυξάνεται. Ο λόγος είναι απλός: τα κέρδη τους. Γι’ αυτό το νέο τεχνολογικό-ψηφιακό περιβάλλον αντί να απελευθερώσει την εργατική τάξη και συνολικά την κοινωνία γίνεται ο βραχνάς της.
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις είναι μονόδρομος ο αγωνιστικός συντονισμός των συνδικάτων κι όλων των εργατικών σωματείων , τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα , για την κλιμάκωση του αγώνα με μαχητικές μορφές, πολύμορφες δράσεις , νέες απεργίες, διαδηλώσεις, ώστε να μην έρθει στη Βουλή το αναχρονιστικό νομοθέτημα Χατζηδάκη.
Οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, έχουμε χρέος να δώσουμε τη μάχη , όχι μόνο για να διαφυλάξουμε τις ήδη υπάρχουσες εργασιακές κατακτήσεις , αλλά για να καταστήσουμε σαφές ότι η απαίτηση για μειωμένο χρόνο εργασίας, σχετίζεται με τη διεκδίκηση μιας αξιοβίωτης ζωής, που σημαίνει δωρεάν καθολική πρόσβαση σε ποιοτική υγεία και παιδεία , οικολογική ισορροπία με προστασία περιβάλλοντος σε οικιστικές και μη περιοχές, καλές συνθήκες εργασίας και πλήρη δικαιώματα, θεσμούς που θα κατοχυρώνουν την ελευθερία για όλες και όλους, συλλογικά και ατομικά δικαιώματα, αλλά και ανάπτυξη κοινωνικού πολιτισμού.
Απαιτούμε επομένως μείωση του χρόνου εργασίας, όχι μόνο επειδή υπάρχει δυνατότητα, αλλά επειδή αυτό είναι προϋπόθεση για μια αξιοβίωτη ζωή για την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Ο χρόνος, ο ελεύθερος χρόνος, είναι ο χώρος, το οξυγόνο για προσωπική ανάπτυξη και κοινωνική επικοινωνία.
