Γράμμα στον Νίκο Τεμπονέρα απότα Δ.Σ των ΔΟΕ-ΟΛΜΕ
Νίκο, 22 χρόνια μετά τη στυγερή
δολοφονία σου, σου γράφουμε από την
παγωμένη Ελλάδα.
Τη χώρα μας, που υποχρεώθηκε σε
αέναη λιτότητα με τις εντολές της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου.
Τη χώρα μας, που αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, αποτέλεσμα των τροϊκανών πολιτικών των συνεχών περικοπών στα κοινωνικά αγαθά και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.
Τη χώρα μας, που αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, αποτέλεσμα των τροϊκανών πολιτικών των συνεχών περικοπών στα κοινωνικά αγαθά και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.
Τη χώρα στην οποία η νομιμότητα
έχει αντικατασταθεί από το δίκαιο των
ισχυρών, τα οικονομικά συμφέροντα και
την παραγωγή πράξεων νομοθετικού
περιεχομένου.
Δεν υπάρχει καμιά δημοκρατική
νομιμοποίηση αυτής της πολιτικής, γι’
αυτό και πρέπει να ανατραπεί χωρίς
καθυστέρηση.
Η θυσία σου είναι οδηγός μας όλα
αυτά τα χρόνια.
Σε αισθανόμαστε δίπλα μας, κοντά
μας, να κρατάς τη σημαία και τα πανώ του
συνδικάτου σου και να μας δίνεις κουράγιο.
«Εδώ θυσιάστηκε για την παιδεία
ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας στις 8
Ιανουαρίου 1991» σημειώνεται στην
πρόσοψη του μνημείου που στήθηκε στην
Πάτρα στη μνήμη σου, έξω από το σχολείο
όπου άφησες την τελευταία σου πνοή,
χτυπημένος βάναυσα από δολοφονικό χέρι.
Πάνω στο μνημείο έχει αποτεθεί ένα
ανοιχτό βιβλίο.
Ένα ανοιχτό βιβλίο ήταν και η
ίδια η ζωή σου. Ένα βιβλίο όπου μπορούσε
να διαβάσει κανείς το ίδιο ευδιάκριτα
και κατανοητά την αλφαβήτα της γνώσης
και την αλφαβήτα του αγώνα. Και ήταν
κάτι που το γνώριζαν πιο καλά από
οποιονδήποτε άλλον οι μαθητές και οι
μαθήτριές σου, καθώς μάθαιναν από αυτό
το δικό σου αλφαβητάρι καθημερινά τη
λογική σκέψη, την πειθαρχία της μαθηματικής
σκέψης αλλά και την αξιοπρέπεια, τη
συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τη
διεκδίκηση του δίκιου, την αυτοθυσία.
Ακόμα και σήμερα, 22 χρόνια μετά,
η σκέψη μας αρνείται πεισματικά να
δεχτεί το παράλογο αυτής της εγκληματικής
πράξης, αρνείται να συμβιβαστεί με το
αναπότρεπτο του πρόωρου χαμού σου.
Νίκο,
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη
φορά χρειαζόμαστε το παράδειγμά σου.
Γιατί οι μέρες τούτες βρίσκουν την
Ελλάδα σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας
της. Η οικονομική κρίση που βιώνει η
χώρα μας είναι απόρροια του καπιταλιστικού
συστήματος. Οι πολιτικοί εκφραστές του,
η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ. και οι κυβερνήσεις οδηγούν
τη χώρα μας σε μεγάλη δοκιμασία.
Με την πολιτική που εφαρμόζουν:
- καταργούνται κατακτήσεις και δικαιώματα που χρειάστηκαν πολύχρονοι, σκληροί κοινωνικοί αγώνες για να διασφαλιστούν.
- υπονομεύονται και διαλύονται βασικές κοινωνικές υπηρεσίες και δημόσια αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση.
- στη χώρα μας και σε άλλες χώρες μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις και οδηγούν εργαζομένους κάθε ηλικίας στην υποαπασχόληση και την ανεργία, και τις οικογένειές τους στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
- ξεπουλιέται εθνικός πλούτος, παραδίδονται στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο δημόσιες υπηρεσίες, υποβαθμίζεται και εγκαταλείπεται το περιβάλλον.
Το δημόσιο σχολείο υποβαθμίζεται
δραματικά. Οι εκπαιδευτικές δαπάνες
μειώθηκαν κατά 30% τα χρόνια της τρόικας,
οι εκπαιδευτικοί εξαθλιώνονται, οι
εργασιακές μας σχέσεις διαλύονται. Ως
συνέπεια της πολιτικής αυτής, οι
κοινωνικές και μορφωτικές ανισότητες
διευρύνονται, η εκπαίδευση συρρικνώνεται
και υποβαθμίζεται. Μέτρα και υπηρεσίες
που δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν τη
μόρφωση των πιο αδύναμων παιδιών
καταργούνται. Η ελεύθερη πρόσβαση στη
γνώση μέσα από το σχολικό βιβλίο και τη
σχολική βιβλιοθήκη αμφισβητείται. Οι
εκπαιδευτικοί ωθούνται στην οικονομική
καχεξία, στην ανεργία, στις ελαστικές
εργασιακές σχέσεις και στην εφεδρεία-απόλυση.
Οι γονείς καλούνται να βάλουν όλο και
πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, παρά τη
δύσκολη οικονομική συγκυρία, προκειμένου
να υλοποιηθεί το νέο σχολείο της αγοράς
και των συγχωνεύσεων, που αγωνιωδώς
ζητά χορηγούς για να στηριχθεί. Αρκετές
οικογένειες – θύματα της κρίσης
δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ακόμα
και τη στοιχειώδη σίτιση στα παιδιά
τους. Οι μαθητές κρυώνουν γιατί δεν
υπάρχει θέρμανση. Η πείνα και η ανέχεια
κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα
προαύλια των σχολείων μας σε καθημερινή
βάση. Και το «αυγό του φιδιού» έκανε
πλέον απειλητική την εμφάνισή του στους
σχολικούς χώρους,
Τώρα είναι ακόμα μεγαλύτερη η
ανάγκη, όπως θα έκανες και συ, Νίκο, να
κρατήσουμε σταθερά το νήμα των αξιών
μας, της ενότητας, της αλληλεγγύης, της
αξιοπρέπειας, της ανιδιοτέλειας, της
ανθρωπιάς.
Τώρα χρειάζεται ακόμα πιο πολύ
να ενστερνιστούμε αυτές τις αξίες και
να τις καταστήσουμε οδηγό της δικής μας
σκέψης και δράσης, οργανώνοντας τον
αγώνα μας για μια καλύτερη παιδεία σε
μια καλύτερη κοινωνία.
