28 Φεβρουαρίου 2011

Τι είπε η Διαμαντοπούλου στη συνάντηση με τους δημάρχους

Κυρίες και κύριοι Δήμαρχοι, κύριοι εκπρόσωποι των δημοτικών αρχών, κύριοι Περιφερειάρχες και εκπρόσωποι των Περιφερειαρχών, κύριοι Περιφερειακοί Διευθυντές της εκπαίδευσης, κύριοι Διευθυντές της εκπαίδευσης, κυρίες και κύριοι, ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή σας στη σημερινή συνάντηση.
Η σημερινή συνάντηση θα έλεγα ότι έχει τον χαρακτήρα συνάντησης εργασίας. Θέλω να συγχαρώ όλους τους νέους Περιφερειάρχες και Δημάρχους, οι οποίοι αναλαμβάνουν ένα από τα πιο σημαντικά, δύσκολα αλλά και ελπιδοφόρα έργα:  να αλλάξουμε τη δομή και τη λειτουργία της χώρας μας,  να αποκεντρώσουμε πραγματικά τις εξουσίες και  να φέρουμε την ανάπτυξη σε κάθε περιφέρεια μέσα από τις δικές της δυνάμεις.
Ο χώρος της εκπαίδευσης δεν είναι στο επίκεντρο όσων γίνονται το τελευταίο διάστημα, την τελευταία πολύ δύσκολη χρονιά της οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα μας, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που να μη συμφωνεί ότι το θέμα της Παιδείας βρίσκεται στον κεντρικό πυρήνα του εθνικού σχεδίου για τη χώρα.
Μπορεί στην επόμενη περίοδο να αλλάξουν σημαντικά πράγματα. Να βγούμε από την κρίση, να περάσουμε τα επόμενα 3-4 χρόνια σε αυτό που όλοι θέλουμε, δηλαδή σε μία περίοδο ανάπτυξης, αλλά αν δεν έχει αλλάξει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αν δεν έχουμε κάνει τις τομές, τις απαραίτητες αλλαγές, τότε κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν θα ξαναβρεθούμε στην ίδια κατάσταση.
Γιατί η κρίση είναι οικονομική,  κοινωνική,  πολιτική, κρίση κουλτούρας και  οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε σε όλα τα επίπεδα.
Σήμερα καλέσαμε εκπροσώπους της Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης   -που χειρίζονται θέματα Παιδείας-  γιατί πιστεύουμε ότι τώρα στην αρχή της νέας προσπάθειας, θα πρέπει να ορίσουμε το σχέδιο συνεργασίας και να εντοπίσουμε τα προβλήματα. Υπάρχουν πολλά ζητούμενα στη νέα προσπάθεια, καθώς ο «Καλλικράτης» είναι ένα καινούργιο σχέδιο που εφαρμόζεται και τίποτα δεν μπορεί να είναι εύκολο από την πρώτη στιγμή.
Συνδυάζουμε την διοικητική με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Κάνουμε σαφές ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν είναι μία προσπάθεια που θα ξεκινήσει και θα υλοποιήσει μόνο το Υπουργείο Παιδείας, αλλά είναι κάτι που αφορά στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Στην Ελλάδα έχουμε ίσως το πλέον συγκεντρωτικό σύστημα στο χώρο της εκπαίδευσης. Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο Υπουργείο Παιδείας. Ο Υπουργός Παιδείας για παράδειγμα έχει ευθύνη για το τι συμβαίνει σε ένα σχολείο στο βόρειο Έβρο. Στις περισσότερες χώρες  υπάρχει μια πολύ βαθιά αποκέντρωση των δομών της εκπαίδευσης. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό θέλει θεσμική, διοικητική και πολιτική προσπάθεια. Είναι, όμως,  η στιγμή να κάνουμε αυτό το πρώτο μεγάλο βήμα και να δούμε τη μεταφορά αρμοδιοτήτων, η οποία δεν μπορεί να αφορά μόνο στην ανέγερση των σχολείων, αλλά πρέπει να προχωρήσει πολύ περισσότερο και για αυτό θα ήθελα να σας ενημερώσουμε για το σύνολο των αλλαγών στην εκπαιδευτική πολιτική.
Ένα όργανο της Αυτοδιοίκησης λειτουργεί  σωστά, όταν  γνωρίζει το σύνολο της πολιτικής και τις ανάγκες. Πρέπει να  συμφωνήσουμε ότι κεντρικό στοιχείο της πολιτικής είναι το παιδί - ο μαθητής, η μαθήτρια, ο φοιτητής, η φοιτήτρια. Αυτή είναι η προτεραιότητά μας, όλα τα άλλα, όλες οι άλλες πολιτικές, το τι θέλει το Υπουργείο, το τι θέλει ο Δήμος, το τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί, το τι θέλουν οι γονείς, όλα εξετάζονται  σε δεύτερο επίπεδο. Πρώτο είναι πάντοτε το παιδί. Θεωρώ ότι όταν υπάρχει αυτή η γνώση, είναι πολύ πιο εύκολη και πολύ πιο ουσιαστική η συνεργασία.
Σήμερα θα ανοίξουμε όλα τα κεφάλαια και θα υπάρξει ενημέρωση σχετικά με τη συνεργασία του Υπουργείου Παιδείας με την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε όλους τους τομείς:  στη μεταρρύθμιση για το νέο σχολείο σε νηπιαγωγείο, και δημοτικό, στη μεταρρύθμιση για το νέο λύκειο, για το νέο τεχνολογικό λύκειο, για τη νέα πολιτική για την επαγγελματική κατάρτιση και τα ΙΕΚ, για τα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ, για τη Διά Βίου Εκπαίδευση που αφορά στο σύνολο των πολιτών.
Από το 1830 που ξεκίνησαν οι πολιτικές για την Παιδεία μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, από το Δημοτικό μέχρι τα Πανεπιστήμια. Η ιστορία δείχνει ότι ούτε μία δεν έφτασε μέχρι το τέλος. Αυτό μας βάζει όλους μπροστά σε μια πολύ μεγάλη ευθύνη. Δεν έχουμε περιθώρια ως πολιτεία και ως κοινωνία, να μην φέρουμε σε πέρας μία μεταρρύθμιση που δεν μπορεί να είναι αποσπασματική.
Δεν γίνεται να  αλλάξουμε μόνο  το τεχνικό λύκειο,  μόνο τα πανεπιστήμια, μόνο το δημοτικό σχολείο. Πρέπει η μεταρρύθμιση να ξεκινάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Να έχει μία ενιαία λογική και φιλοσοφία, να έχει συγκεκριμένους στόχους και βεβαίως να έχουμε σημαντικές συναινέσεις.
Οι Υπουργοί έρχονται και παρέρχονται. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Όπως και οι Δήμαρχοι έρχονται και παρέρχονται. Εάν συναινέσουμε και συμφωνήσουμε ότι η πολιτική αυτή θα ακολουθηθεί -άρα θέλουμε σημαντικές συναινέσεις και με άλλα κόμματα, με άλλες πολιτικές δυνάμεις και με κοινωνικές δυνάμεις- τότε μόνο μπορούμε να πιστέψουμε ότι πράγματι σε 10 χρόνια τα αποτελέσματα θα είναι σημαντικά. Δεν υπάρχει κανένας τομέας πολιτικής αντίστοιχος με την Παιδεία, όπου τίποτα δεν μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα. Αν υπάρχει Υπουργός Παιδείας που φαντάζεται ότι θα «δοξαστεί» με μία μεταρρύθμιση, είναι μάλλον αφελής, γιατί ό,τι γίνεται στην Παιδεία έχει αποτελέσματα -καλά ή κακά- πολλά χρόνια μετά.
Με τη μεταρρύθμιση αυτή φιλοδοξούμε  να βάλουμε γερές βάσεις και να  μπορέσουμε να την υλοποιήσουμε γρηγορότερα από ότι άλλες χώρες. Η Φιλανδία -που έχουμε όλοι ως παράδειγμα γιατί είναι πρώτη σε επιδόσεις σε θέματα Παιδείας στον κόσμο- ξεκίνησε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση το 1973, όταν είχε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση και η ανεργία είχε φτάσει στο 17%. Τότε επέλεξαν, όχι απλά τη δημοσιονομική προσαρμογή ή την οικονομική πολιτική, αλλά την αλλαγή στην Παιδεία.
Πολύ συνοπτικά θα δώσω το συνολικό σχεδιασμό ώστε επιγραμματικά να δείτε όλο το πλαίσιο των αλλαγών.
Δημοτικό και Γυμνάσιο: Η αλλαγή ξεκινάει από τα προγράμματα σπουδών. Αυτή τη στιγμή 11 ομάδες σε συνεργασία με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και περίπου 250 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι επελέγησαν με ανοιχτή προκήρυξη και με βάση τα προσόντα τους, οργανώνουν τα προγράμματα σπουδών. Τέρμα στο βιβλίο, στην αποστήθιση, στην παράγραφο από εδώ μέχρι εκεί. Θα ορίζονται συγκεκριμένοι στόχοι σε κάθε τάξη τους οποίους ο δάσκαλος θα πρέπει να επιτύχει, με ευελιξία, πρωτοβουλία και με διαφορετικού είδους βοηθήματα. Αλλάζει όλη η λογική των μαθημάτων έτσι όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Επιμόρφωση εκπαιδευτικών: Ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα που έχουν γίνει ποτέ για τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα επιμορφωθούν στα νέα προγράμματα σπουδών, αλλά και στις νέες μεθόδους. Αλλάζει ο τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος και δημιουργούνται  ομάδες στην τάξη.  Για αυτό και έχει σημασία η πολιτική για τα σχολεία να δίνει τη δυνατότητα στην τάξη και στο σχολείο να έχουν το μέγεθος εκείνο ώστε να λειτουργούν ομάδες και τα παιδιά να μπορούν να ενταχθούν, όπως συμβαίνει σε όλες, αυτή τη στιγμή, τις αναπτυγμένες, εξελιγμένες και πρωτοπόρες στην Παιδεία χώρες.
Ψηφιακό σχολείο: Τα ψηφιακά εργαλεία αλλάζουν τελείως τη δομή του μαθήματος. Όλο το υλικό και όλα τα μαθήματα είναι αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο με δυνατότητα ανάδρασης. Ο μαθητής για παράδειγμα μπορεί να δει το βιβλίο Φυσικής στο διαδίκτυο και να κάνει μόνος του το πείραμα που υπάρχει στο βιβλίο του.
Όλα τα μαθήματα Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου, έχουν ψηφιοποιηθεί, είναι στο διαδίκτυο και μαθητές και εκπαιδευτικοί μπορούν να λειτουργήσουν με διαφορετικό τρόπο. Ήδη ξεκίνησαν τα πιλοτικά προγράμματα σε ένα μεγάλο αριθμό δήμων όπου μπήκε ο διαδραστικός πίνακας στην τάξη.
Ψηφιακό βοήθημα: Σήμερα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο που τα παιδιά της Β’ και Γ’ λυκείου έχουν ανάγκη από υποστηρικτική βοήθεια για να δώσουν εξετάσεις, δίνουμε ατομική βοήθεια σε κάθε μαθητή μέσω ψηφιακού βοηθήματος. Δηλαδή σήμερα ένας μαθητής που δίνει Μαθηματικά στην Γ’ λυκείου, μπορεί να μπει στο διαδίκτυο στα Μαθηματικά της Γ’ λυκείου, να πατήσει το μάθημα μιγαδικοί αριθμοί και  να δει μία υποδειγματική διδασκαλία - δηλαδή έναν καθηγητή να διδάσκει το μάθημα-  να κάνει επιπλέον ασκήσεις,  να λύσει απορίες μέσα από μια υπηρεσία όπου θα στέλνει ερωτήσεις και θα παίρνει απαντήσεις μέσα σε μια εβδομάδα- να λύνει πλασματικά και υποδειγματικά διαγωνίσματα και ασκήσεις άλλων χρόνων. Το παιδί από όπου και αν βρίσκεται, από το χωριό του Βοΐου μέχρι το νησί της Ικαρίας και από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τον Έβρο, θα έχει πρόσβαση σε αυτή την ειδική βοήθεια. Αυτό φέτος αφορά στα τρία βασικά μαθήματα των τεσσάρων κατευθύνσεων για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και από το Σεπτέμβριο θα γίνει για όλα τα μαθήματα.
Το Ψηφιακό Σχολείο, όμως, έχει πολύ μεγάλη σημασία να υποστηριχθεί από την Αυτοδιοίκηση. Πρέπει να σας πω ότι έχουμε παραδείγματα πριν ξεκινήσει η πολιτική του Ψηφιακού Σχολείου, στο Πήλιο π.χ. Δημάρχου ο οποίος είχε ο ίδιος με τους δασκάλους κάνει θαύματα. Είχαν μετατρέψει τα σχολεία σε πρότυπα και μάλιστα στο Πήλιο, σε ένα βουνό, σε μια απομακρυσμένη περιοχή, Δήμαρχος και δάσκαλοι άλλαξαν την εικόνα των σχολείων.
Επαγγελματικός προσανατολισμός: Νέος τρόπος υποστήριξης των παιδιών σε όλες τις ηλικίες. Να αρχίσουν από μικρή ηλικία να μπορούν να ανιχνεύουν μέσα από παιχνίδια  τις κλίσεις τους και το που θέλουν να πάνε.
Έχει, επίσης, μεγάλη σημασία να δούμε ξανά την αξία της τεχνικής εκπαίδευσης. Ο μέσος όρος  των μαθητών στην Ευρώπη είναι 50% στα τεχνικά λύκεια, 50% στα γενικά λύκεια. Στη Γερμανία είναι 70-30, με 70% στα τεχνικά. Στην Ελβετία είναι 75% στα τεχνικά, 25% στα γενικά. Τα τεχνικά σχολεία, τα τεχνολογικά λύκεια - όπως θέλουμε να τα ονομάσουμε - είναι κατ’ εξοχήν ένας χώρος γενικής Παιδείας, που όμως δίνει επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές μετά μπορούν να βρουν δουλειά. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των παιδιών είναι από τα πιο σημαντικά ζητήματα και βέβαια συνδέεται με τις περιφέρειες. Η κάθε περιφέρεια έχει το δικό της αναπτυξιακό τοπίο. Αυτό πρέπει να συνδεθεί με τις επιλογές που θα γίνουν σε κάθε περιοχή.
Όταν ήμουν Νομάρχης στην Καστοριά είχα επισκεφθεί αρκετά σχολεία για να πείσω τους τότε μαθητές Γυμνασίου να πάνε σε συγκεκριμένο Τεχνολογικό Λύκειο του Πειραιά  όπου υπήρχε ειδικότητα συντηρητών εικόνων. Είχαμε βρει τρόπο να φιλοξενηθούν τα παιδιά με την Εκκλησία του Πειραιά ώστε να παρακολουθήσουν τα μαθήματα συντήρησης  εικόνων που είχε ανάγκη η πόλη και δεν είχε ούτε έναν συντηρητή. Αυτά τα παιδιά έχουν σήμερα όλα δουλειά.
Γενικό Λύκειο: Αλλάζει όλη η λογική του σχολείου. Δεν ετοιμάζουμε απλά τα παιδιά για τις εξετάσεις. Έχουμε μικρό αριθμό βασικών μαθημάτων. Στα υπόλοιπα μαθήματα θα γίνονται κοινές εργασίες οι οποίες θα αξιολογούνται. Αλλάζει η λογική με την οποία αξιολογούνται οι μαθητές. Οι εξετάσεις θα γίνονται πια σε εθνικό επίπεδο, σε μικρό αριθμό μαθημάτων, με πολύ διαφορετική ύλη και με στάθμιση από τις Σχολές.
Θεωρώ λοιπόν πολύ σημαντικό να υπάρξει πλήρης ενημέρωση για τις αλλαγές  που γίνονται στην εκπαίδευση. Το επόμενο διάστημα μέχρι το 2020 υπολογίζουμε 370.000 θέσεις εργασίας που θα αφορούν τεχνικά επαγγέλματα.
Ανώτατη Εκπαίδευση: Το θέμα της μεταρρύθμισης σε Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά Ιδρύματα αφορά και το μοντέλο διοίκησης και τις σπουδές, δηλαδή μια ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που λειτουργούν. Θέλουμε σπουδές με αξία.
Τα περιφερειακά Πανεπιστήμια είναι μία κεντρική επιλογή της χώρας για την εκπαίδευση, την ανάπτυξη των επιμέρους αντικειμένων, την ακαδημαϊκή διδασκαλία, την έρευνα, την ανάπτυξη επιστημόνων και για την ανάπτυξη των περιοχών. Η λειτουργία τους είναι ένα κεντρικό στοιχείο της αλλαγής και είναι σημαντικό να μην αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο ομοιόμορφα, το σύνολο των Ανωτάτων Ιδρυμάτων. Άλλο είναι το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, άλλο είναι το Καποδιστριακό, άλλο είναι το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων ή της Δυτικής Μακεδονίας και άλλο Τεχνολογικό Ίδρυμα της Πελοποννήσου και άλλο των Ιονίων. Επομένως δίνουμε τη δυνατότητα μέσα από αυτή την πολυτυπία, να μπορούν τα Πανεπιστήμια να έχουν τη δική τους προσωπικότητα και να ανταποκρίνονται στις δικές τους ανάγκες.
Οι ενότητες που θα συζητηθούν είναι οι εξής:
Η πρώτη ενότητα αφορά στο «τι σχολεία θέλουμε» και ποιος είναι ο σχολικός χάρτης για το 2011.
Η δεύτερη αφορά στο θέμα της μεταφοράς των μαθητών, που είναι από μόνο του ένα πολύ μεγάλο ζήτημα.
Η τρίτη σχετίζεται με τη θεσμική συνεργασία,  τη λειτουργία των Σχολικών Επιτροπών, το θέμα των Σχολικών Συμβουλίων, αλλά και λειτουργικά ζητήματα, όπως το θέμα του καθαρισμού των σχολείων, των υπηρεσιών φύλαξης.
Η τέταρτη ενότητα είναι τα προγράμματα και οι τομείς στους οποίους υπάρχει συνεργασία ή πρέπει να υπάρχει συνεργασία. Ενδεικτικά αναφέρω το Ψηφιακό Σχολείο. Το πρόγραμμα του σχολείου ορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας  αλλά κάθε περιφέρεια θα έχει τη δυνατότητα να βάλει μέσα στο εθνικό πρόγραμμα στοιχεία που την αφορούν και που πρέπει να ξέρουν οι μαθητές.
Αριστείας και Καινοτομίας: Έχουμε μια εθνική πολιτική για τη βράβευση της αριστείας και της καινοτομίας στους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας και Ανώτατης Εκπαίδευσης . Αυτό πρέπει να γίνει και σε περιφερειακό επίπεδο.
Πολιτισμός: Θα ανακοινώσουμε ένα πρόγραμμα συνεργασίας με Δήμους για θεατρική αγωγή, για πολιτιστικά γεγονότα που θα είναι μέσα στα σχολεία.
Κυκλοφοριακή Αγωγή : Ένα τεράστιο  ζήτημα γιατί  έχουμε κάθε χρόνο χιλιάδες νεκρούς στη χώρα μας.
Διατροφή:  Πώς τα  τοπικά προϊόντα  συνδέονται με τα κυλικεία και την τοπική οικονομία. Σχολικές εκδρομές: Με κεντρικό σύνθημα το «Μένουμε Ελλάδα» και πώς για  αυτόν το σκοπό μπορούν να συνεργαστούν οι περιφέρειες, αλλά και οι Δήμοι.
Περιβαλλοντική εκπαίδευση :Τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και πώς αυτά θα γίνουν πηγές  μόρφωσης, περιβαλλοντικής συνείδησης και ανταλλαγών μεταξύ των περιφερειών.

Όλη αυτή η προσπάθεια, όλη αυτή η μεταρρύθμιση γίνεται σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας. Και είναι σίγουρο ότι δεν είναι πάντα εύκολο να κάνεις μεταρρύθμιση όταν υπάρχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Γιατί εκτός από μεταρρύθμιση, την ίδια στιγμή να  υπάρξει μια ορθολογική διαχείριση των υποδομών, των δεδομένων που έχουμε σε κάθε χώρο, ώστε να πετύχουμε την καλύτερη χρήση τους, να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα σε συνεργασία με τους πρωταγωνιστές της εκπαίδευσης που είναι οι εκπαιδευτικοί. Οι 180.000 εκπαιδευτικοί της χώρας, οι οποίοι όπως ιστορικά αποδεικνύεται ήταν παρόντες με δημιουργικό τρόπο και με περίσσευμα ψυχής για τους μαθητές τους. Είναι οι εκπαιδευτικοί που δεν αφήνουν ποτέ την τάξη. Είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που βάζουν πάνω από όλα τους μαθητές τους. Είναι οι άνθρωποι που είναι δίπλα στη μεταρρύθμιση, που γίνεται και με τις δικές τους δημιουργικές προτάσεις.
Ξεκινάω από την πρώτη ενότητα, τι σχολεία θέλουμε. Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση το τελευταίο διάστημα για το θέμα των συνενώσεων. Υπάρχει μια φιλολογία και είναι πάρα πολύ εύκολη. Γιατί γίνονται; «Για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», είναι η απάντηση. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στο μνημόνιο σε οτιδήποτε που να αφορά συνενώσεις ή επιλογές για θέματα σχολείων ή Πανεπιστημίων. Απολύτως καμία. Αν υπήρχε θα είχε δημοσιευτεί. Δεν έχουμε καμία δέσμευση. Είναι ένας χώρος στον οποίο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να παρέμβει, αλλά και το συγκεκριμένο μνημόνιο δεν έχει καμία παρέμβαση, γιατί δεν είναι οικονομικό θέμα.
Είναι πραγματικά έξω από κάθε ρεαλιστική ανάλυση το να προκύψει οικονομικό όφελος από τη συνένωση σχολείων ή Πανεπιστημίων.  Θα κάνω σαφές από την αρχή, ότι οι συνενώσεις γίνονται με βάση ένα υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, της δεκαετίας του ’80 το οποίο  επικαιροποιήθηκε το 2006.Είναι κάτι που γίνεται κάθε χρόνο, πότε σε μικρότερη και πότε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Γίνεται για παιδαγωγικούς λόγους και έχει στο κέντρο τους μαθητές. Δεν έχει στο κέντρο του, ούτε τη λειτουργία ενός σχολείου, ούτε τη λειτουργία μιας πόλης, ούτε επιλογές διαδικαστικών και διοικητικών θεμάτων, που αφορούν στην εκπαίδευση και το Υπουργείο.
Βεβαίως όλα αυτά θα ληφθούν υπόψη. Το κεντρικό στοιχείο όμως είναι το παιδαγωγικό. Η εφαρμογή του Νέου Σχολείου έχει νέες παιδαγωγικές μεθόδους. Υπάρχει ανάγκη ομαδικής λειτουργίας της τάξης. Είναι η λεγόμενη «ομαδο-συνεργατική διδασκαλία». Είναι ο τρόπος που τα παιδιά πρέπει να κοινωνικοποιούνται και να λειτουργούν σε σύνολο.
Θέλουμε να υπάρξουν νέες δυνατότητες για τα παιδιά. Όπως αυτές που  εφαρμόσαμε φέτος στα 800 ολοήμερα σχολεία για παράδειγμα στα Αγγλικά. Σας υπενθυμίζω ότι στα 800 σχολεία μπήκαν τα Αγγλικά και η Πληροφορική ως παιχνίδι από την Α΄ Δημοτικού, ώστε να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά με το νέο πρόγραμμα στη Γ΄ Γυμνασίου να παίρνουν το κρατικό πιστοποιητικό από το δημόσιο σχολείο.
Θέλουμε κάθε τάξη να έχει το δάσκαλό της. Είναι αλλιώς τα παιδιά στην Α΄ Δημοτικού να έχουν το δάσκαλό τους, στη Β’, στην Γ’ και αλλιώς να είναι ένας δάσκαλος για έξι τάξεις, ή ένα δάσκαλος για τρεις τάξεις. Τα αποτελέσματα για τα ίδια τα παιδιά είναι σαφώς διαφορετικά.
Θέλουμε να επεκτείνουμε το ολοήμερο σχολείο, να γίνει πιο σωστή εκπαιδευτική αξιοποίηση των δασκάλων και καθηγητών. Όταν τα Γυμνάσια έχουν  πλήρες προσωπικό (Πληροφορική, ξένες  γλώσσες, εικαστικά κ.α.) τότε υπάρχει η δυνατότητα καλύτερης λειτουργίας των ίδιων των εκπαιδευτικών αντί να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο και να μην ξέρουν αν υπάγονται στον έναν Διευθυντή ή στον άλλον ή αν ανήκουν στο ένα πρόγραμμα ή στο άλλο.
Θέλουμε χωριστά τα παιδιά του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. Θέλουμε πλήρη, σωστή αξιοποίηση όλων των υποδομών σε εργαστήρια και αίθουσες πληροφορικής. Υπάρχουν για παράδειγμα σε ένα κτήριο δύο σχολεία, τα οποία έχουν τέσσερα εργαστήρια πληροφορικής, τέσσερα εργαστήρια φυσικής και χημείας, τα οποία δεν χρησιμοποιούνται βεβαίως, ενώ δίπλα μπορεί να υπάρχει σχολείο που δεν έχει κανένα.
Έχουμε θέσει ως στόχο -και ήδη έχει αντιμετωπιστεί με τη συνένωση των σχολείων στο λεκανοπέδιο-  το θέμα της διπλοβάρδιας. Υπάρχουν πολλά και συγκεκριμένα παραδείγματα και για αυτό η κάθε περιοχή, το κάθε σχολείο, ο κάθε Δήμος έχει την ιδιαιτερότητά του, αλλά βεβαίως υπάρχουν ορισμένες γενικές αρχές.
Ποιο είναι το ιδανικό μέγεθος;
Το ιδανικό μέγεθος για τα μεγάλα αστικά κέντρα, για το Δημοτικό, είναι το 12θέσιο Δημοτικό, ώστε να μπορούμε να έχουμε το σύνολο των δράσεων που απαιτούνται με τη μεγαλύτερη δυνατή άνεση για τους εκπαιδευτικούς. Για την περιφέρεια το ιδανικό σχολείο είναι το 6θέσιο.
Για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια το ιδανικό μέγεθος για τις μεγάλες πόλεις είναι τα 12 με 15 τμήματα. Βεβαίως ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα δεν αλλάζει πουθενά. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να στοιβαχθούν μαθητές σε τμήματα. Δεν υπάρχει λόγος σε μια μεγάλη πόλη όπως είναι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη να υπάρχουν δύο σχολεία σε ένα κτήριο με  μέσον όρο μαθητών 12 και 13. Γιατί αυτό λειτουργεί σε βάρος και του σχολείου και πολλές φορές και των μαθητών.
Γιατί φέτος ο νέος σχολικός χάρτης;
Γιατί από φέτος προχωρά η εφαρμογή του Νέου Σχολείου. Επομένως είναι πολύ σημαντικό  να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερα σχολεία που θα μπορούν να εφαρμόσουν τα νέα προγράμματα. Γιατί φέτος είναι η πρώτη χρονιά που έχουμε την εφαρμογή του «Καλλικράτη», σε συνδυασμό με τα νέα δεδομένα της διοικητικής μεταρρύθμισης.
Γιατί φέτος λήγει η θητεία των Διευθυντών των Σχολείων, η κανονική τους θητεία   -θυμίζω ότι δεν έγιναν αλλαγές στους Διευθυντές επειδή άλλαξε η Κυβέρνηση. Θα γίνει η αξιολόγηση των Διευθυντών, ώστε να ξεκινήσουμε από το Σεπτέμβρη με νέο Διευθυντή σε κάθε σχολείο.
Τι διαδικασία ακολουθήσαμε; Όπως είπα υπάρχει θεσμικό πλαίσιο. Είναι ο ν.1566 από τη δεκαετία του ’80. Επικαιροποιήθηκε  το 2006 με παιδαγωγικά κριτήρια.
Δεν υπήρχε τότε ούτε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε τέτοια ζητήματα τα οποία τόσο εύκολα και για εύκολη κατανάλωση βάζουμε στο τραπέζι. Οι συνενώσεις συζητούνται από τη δεκαετία του ’80 και βεβαίως υπάρχουν μελέτες και έρευνες που δείχνουν ποια είναι τα αποτελέσματα για τα παιδιά των μονοθέσιων σχολείων. Τι σημαίνει μονοθέσιο σχολείο, που ένας δάσκαλος έχει έξι τάξεις; Τι σημαίνει διθέσιο σχολείο που δύο δάσκαλοι έχουν έξι τάξεις και παιδιά Α’ και ΣΤ’ Δημοτικού πάνε μαζί, που δεν έχουν διάλειμμα, που δεν έχουν δυνατότητα κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Τα αποτελέσματα -βεβαίως το ξέρουν και τα συνέδρια των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών- είναι πολύ σοβαρά για τα παιδιά. Όλοι μας έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά όχι απέναντι στους ψηφοφόρους μας, γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον.
Έχουμε ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο. Εδώ υπάρχουν πάντα οι παράμετροι που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη. Άλλο είναι το νησί, άλλο είναι το ορεινό χωριό. Υπάρχουν παντού αντικειμενικές συνθήκες, οι οποίες πρέπει να εξεταστούν. Δεν υπάρχει προκρούστια κλίνη. Προηγήθηκε οργανωμένη υπηρεσιακή καταγραφή σε κάθε περιοχή, Δήμο, γειτονιά.  Πόσα παιδιά έχει το κάθε σχολείο, πόσους Διευθυντές,  πόσες θέσεις, τι γίνεται δίπλα, ώστε να γίνουν προτάσεις που να μη δημιουργούν  προβλήματα στα παιδιά. Αυτή η πραγματική αποτύπωση,  δεν  αφορά μόνο το  Υπουργείο, αλλά και τους ίδιους τους Δήμους. Είναι ήδη έτοιμη η καρτέλα του κάθε σχολείου. Μέσω της καρτέλας του σχολείου η κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου και ο Δήμος θα μπορεί θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να βλέπει την κατάσταση του κάθε σχολείου, τον αριθμό των μαθητών, τον αριθμό των εκπαιδευτικών, τα τμήματα που λειτουργούν, τις ώρες. Θα έχουμε μια  πλήρη εικόνα για  κάθε σχολείο.
Ζητήσαμε από τους Διευθυντές να έρθουν σε επαφή με τις Δημοτικές Αρχές. Υπάρχουν  Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια, που κάλεσαν τον Περιφερειακό Διευθυντή και τον Διευθυντή εκπαίδευσης και έγινε συζήτηση.  Θέλω να  πιστεύω ότι όλοι οι Διευθυντές λειτούργησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και αν υπάρχουν προβλήματα  είμαστε εδώ, να τα συζητήσουμε με τους Δήμους, ώστε να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Εγκαινιάσαμε μια μορφή διαβούλευσης που δεν έχει προηγούμενο. Κάθε χρόνο το Υπουργείο βγάζει μια εγκύκλιο, με βάση το νόμο. Φέτος η εγκύκλιος αυτή βγήκε στο διαδίκτυο για να ακούσουμε και προτάσεις ώστε να τις  λάβουμε υπόψη μας. Προέκυψαν από όλη την καταγραφή, αλλά και από τη διαβούλευση, ενδιαφέροντα στοιχεία. Θα σας πω ορισμένα παραδείγματα.
Είναι δυνατό να λειτουργούν τρία ανεξάρτητα Γυμνάσια σε μια ακτίνα 20 χιλιομέτρων, με μέσο όρο 18 μαθητές το καθένα;
Είναι δυνατό να στεγάζονται δύο σχολεία, με λιγότερους  από 100 μαθητές το καθένα, με χωριστές διευθύνσεις και να λειτουργούν πρωί και απόγευμα; Είναι δυνατό να συστεγάζονται Δημοτικό και Γυμνάσιο;
Είναι δυνατόν να  έχουν ιδρυθεί ειδικά σχολεία στα χαρτιά και να μην λειτουργούν στην πράξη;
Για όλα αυτά δεν μας φταίει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και δεν χρειαζόμαστε κανέναν, από πουθενά, να μας πει πώς πρέπει να οργανώσουμε σωστά την εκπαίδευση στη χώρα μας και πώς πρέπει να το κάνουμε με τον καλύτερο δυνατό  τρόπο, γνωρίζοντας ότι  έχουμε ουσιαστικά  και οικονομικά προβλήματα.
Εμείς οι ίδιοι θα πούμε ποια είναι η σωστή λειτουργία των σχολείων. Πώς θα μάθουν τα παιδιά μας καλύτερα γράμματα. Πώς τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου θα πιάνουν τόπο. Πώς ο εκπαιδευτικός θα λειτουργεί στις καλύτερες δυνατές συνθήκες και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επιτέλους χρειάζεται από όλους μας θάρρος. Είναι δυνατόν για οποιαδήποτε κινητοποίηση, να αποφασίζουν συνδικαλιστές ή Δήμαρχοι  ή γονείς ή ενώσεις γονέων να κλείσουν τα σχολεία για να διαμαρτυρηθούν; Δηλαδή να στερήσουν το μάθημα από τα παιδιά; Είναι δυνατόν ως κοινωνία να αποδεχόμαστε λογικές, που βάζουν τη μάθηση των παιδιών ως στοιχείο εκβιασμού;
Απέναντι σε ποιον; Απέναντι στην πολιτεία ή απέναντι στα ίδια τα παιδιά; Να διαμαρτυρηθούμε στον Υπουργό, στην πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία  - αλλά να μην κλείνουμε τα σχολεία. Δεν είναι δυνατό. Είδαμε τις τελευταίες είκοσι μέρες, σε όλη την Ελλάδα, να παίρνουν τα παιδιά από το μάθημα και να τα βγάζουν στους δρόμους ή Δημοτικά Συμβούλια να κλείνουν σχολεία.
Με συγχωρείτε, αλλά έχουμε όλοι μας ευθύνη. Πώς θα αναπληρωθεί το μάθημα που δεν θα κάνει αυτό το παιδί; Για αυτό και έχω ζητήσει από τους Περιφερειακούς Διευθυντές, να υπάρξουν προτάσεις, για αναπλήρωση των μαθημάτων, για κάθε αιτία που τα παιδιά δεν κάνουν μάθημα, για άλλους λόγους, εκτός από αυτούς που ορίζονται από τις επίσημες αργίες.
Κυρίες και κύριοι, προχωράμε στο θέμα του κόστους μεταφορών. Οι μεταφορές είναι ένα τεράστιο θέμα που αφορά στο σύνολο των Δήμων.
Επειδή οι μεταφορές των μαθητών περνάει τώρα στην ευθύνη των Δημάρχων, θα παρακαλούσα να δείτε και να ελέγξετε κι εσείς - από εκεί να ξεκινήσουμε, τα στοιχεία των τελευταίων χρόνων. Το 2004 η μεταφορά ήταν γύρω στα 105 εκατομμύρια. Το 2009 ήταν 260 εκατομμύρια! Υπάρχουν περιοχές και νομοί όπου είχαμε κάθε χρόνο από 30% – 40% έως και 60% αύξηση των μεταφορών.
Αναθέσαμε από πέρυσι μια μελέτη στο Ινστιτούτο Μεταφορών του Ερευνητικού Κέντρου της Θεσσαλονίκης για την αντιμετώπιση των συνδυασμένων μεταφορών, ώστε από το Σεπτέμβριο  να υπάρξει η καλύτερη δυνατή διαχείριση.
Μέχρι το Σεπτέμβριο θα υπάρξει αντιμετώπιση για να μπορέσει να «βγει» αυτός ο χρόνος. Γιατί είναι αδύνατο οι Δήμαρχοι να αντιμετωπίσουν τώρα, με τα προβλήματα που έχουν μέχρι τον Ιούνιο το θέμα. Βεβαίως θα υπάρξει επικοινωνία για την αντιμετώπιση των χρεών που είναι πολλά. Επειδή δεν υπήρχε σχεδιασμός και έγινε με τον τρόπο που έγινε σε πολλές περιοχές, φύγαμε από κάθε λογική. Άλλος ο προϋπολογισμός που έβαζε το Υπουργείο με προτάσεις των νομαρχιών  και άλλα αυτά που προέκυπταν στο τέλος της χρονιάς, με τεράστιες αποκλίσεις.
Έρχομαι στο θέμα της συνεργασίας. Υπάρχει η Υπουργική Απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών για τις σχολικές επιτροπές. Οι σχολικές επιτροπές θα  λειτουργήσουν με τη συνεργασία των σχολείων,  των Δήμων και των εκπαιδευτικών. Χρειάζεται, με το που θα συσταθεί η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), να υπάρξει μια διαρκής επιτροπή του Υπουργείου Εσωτερικών, του Υπουργείου Παιδείας και της ΚΕΔΕ, ώστε όλα αυτά να μπουν σε σειρά..
Κυρίες και κύριοι.
 Έχουμε έναν πολύ δύσκολο αγώνα γιατί όλες αυτές οι αλλαγές γίνονται σε μια περίοδο με τεράστια οικονομικά προβλήματα.
Όμως, πιστεύω βαθιά ότι όλοι έχουμε έναν κοινό στόχο και αυτός ο στόχος δεν είναι απλά να σώσουμε την Ελλάδα. Είναι να αναγεννήσουμε την Ελλάδα.
Τελειώνω με μια φράση του Ελύτη με την οποία έκλεισε την ομιλία του όταν πήρε το Νόμπελ: «Η μοίρα μας, όχι η διάσωση, αλλά η αναγέννηση της Ελλάδας, είναι στα χέρια μας». Για αυτό πρέπει να προετοιμάσουμε το μέλλον, δηλαδή τα παιδιά μας.

27 Φεβρουαρίου 2011

H ατυχία να είσαι έλληνας εργαζόμενος !

ΕΚΤΟΣ από το υψηλό ποσοστό ανεργίας που έφτασε επίπεδο «ρεκόρ» επταετίας τον περασμένο Νοέμβριο, σοβαρά πλήγματα έχουν υποστεί τα τελευταία δύο χρόνια και όσοι «τυχεροί» έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τη δουλειά τους.

Πλήθος εργοδοτών, κυρίως μικρομεσαίοι, καθυστερούν την καταβολή των δεδουλευμένων στους υπαλλήλους, χιλιάδες εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλέψουν λιγότερες ώρες ή μέρες με λιγότερα λεφτά, ενώ συνηθισμένο φαινόμενο αποτελούν οι απλήρωτες υπερωρίες ακόμη και σε μεγάλες κερδοφόρες τράπεζες. Αλμα έχει σημειώσει και το ποσοστό της αδήλωτης εργασίας.

Η ανεργία τον Νοέμβριο έφτασε το 13,9%, ενώ πρώτη φορά, τουλάχιστον από το Μάρτιο του 2005 και μετά, ο αριθμός του μη οικονομικά ενεργού πληθυσμού ξεπέρασε αυτόν των απασχολουμένων (κατά 13.873 άτομα). Χωρίς δουλειά ήταν 692.577 άτομα. Επίσης, όπως προκύπτει από τον συνολικό αριθμό νέων συμβάσεων που κατατέθηκαν στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), το 2010 έγιναν 69.186 λιγότερες προσλήψεις σε σχέση με το 2009.

Τα χειρότερα όμως έρχονται, καθώς η κατάσταση στην αγορά εργασίας πρόκειται να επιδεινωθεί κι άλλο κατά το 2011. Πάνω από μία στις τρεις επιχειρήσεις (36,5%) εκτιμούν ότι οι απολύσεις θα συνεχιστούν και κατά το α' τρίμηνο του 2011 (στοιχεία ΙΟΒΕ), ενώ σύμφωνα με τον πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργο Προβόπουλο, η ανεργία πρόκειται να αυξηθεί φέτος.
Πέρα από το νέο θεσμικό πλαίσιο που έχει προωθήσει η κυβέρνηση στο «όνομα» του μνημονίου και καταργεί εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών (αύξηση ορίου απολύσεων, επιχειρησιακές συμβάσεις, μειωμένες αποζημιώσεις απόλυσης, παράταση διάρκειας εκ περιτροπής εργασίας κ.ά.), πολλές επιχειρήσεις έχουν ήδη καταφέρει, με κάθε τρόπο, νόμιμο ή μη, να μειώσουν το εργασιακό κόστος με θύμα την τσέπη των εργαζομένων τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, το 2010 πάνω από το 25% των απασχολουμένων στις επιχειρήσεις που ελέγχθηκαν (μόλις το 3% του συνόλου των εταιρειών) ήταν ανασφάλιστοι.

«Θραύση» κάνει επίσης η εκ περιτροπής εργασία αλλά και η μερική απασχόληση, οι οποίες υποκαθιστούν όλο και πιο πολύ τις θέσεις πλήρους ωραρίου (και αποδοχών). Πάνω από 66,5 χιλιάδες νεοπροσληφθέντες ξεκίνησαν να δουλεύουν το 2010 για κάποιες μόνο ημέρες την εβδομάδα, όταν ένα χρόνο πριν οι νέες προσλήψεις με καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας ήταν κατά 20.188 λιγότερες.
Ο αριθμός των νέων συμβάσεων μερικής απασχόλησης που κατατέθηκαν το 2010 ήταν αυξημένες κατά 71.256 σε σχέση με το 2009, φτάνοντας τις 228.994. Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των νέων συμβάσεων πλήρους απασχόλησης έπεσε κατακόρυφα (μείωση κατά 160.630).

Οι μειωμένες ώρες ή ημέρες εργασίας που ρίχνουν αντίστοιχα και τις αποδοχές δεν αποτελούν «εφιάλτη» μόνο για τους νεοπροσληφθέντες. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, το 2010 «βροχή» έπεσαν και οι αιτήσεις για μετατροπή ισχυόντων συμβάσεων εργασίας. Ετσι, από τη μία μέρα στην άλλη, για πάνω από 18 χιλ. εργαζομένους το ωράριο τους από πλήρους απασχόλησης μειώθηκε σε μερικής, ενώ για επιπλέον 7,5 χιλιάδες περίπου περιορίστηκε ο αριθμός των εργάσιμων ημερών καθώς η σύμβασή τους από πλήρους απασχόλησης μετατράπηκε σε εκ περιτροπής εργασία.
Η ανεργία, η «μαύρη» εργασία και η μείωση του ωραρίου και των εργάσιμων ημερών αλλά και οι περικοπές επιδομάτων και μισθών στον δημόσιο τομέα έχουν βάλει «χέρι» στην τσέπη δεκάδων χιλιάδων νυν και πρώην εργαζομένων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το γ' τρίμηνο του 2010, αύξηση έχει παρατηρηθεί στον αριθμό των ατόμων που δηλώνουν ότι περνούν το μήνα τους έχοντας στην τσέπη έως 500 ευρώ. Ξεπέρασαν τις 103 χιλ. άτομα, από τα 89,6 χιλ. το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι. Μεγάλη πτώση (άνω των 204.000 ατόμων) παρατηρείται στον αριθμό όσων δηλώνουν ότι το μηνιαίο τους εισόδημα είναι μεταξύ 700 και 1.299 ευρώ. Η μείωση αυτή δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση στον αριθμό όσων δήλωσαν ότι βγάζουν από 1.300 ευρώ και πάνω.

Σημαντική αύξηση των καταγγελιών στις επιθεωρήσεις εργασίας

Η οικονομική κρίση των τελευταίων δύο ετών μεταξύ άλλων έχει διαταράξει την «ειρήνη» ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εργοδότες.
Οπως αναφέρει ο ειδικός γραμματέας του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), Μιχάλης Χάλαρης, από το 2009 έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των εργατικών διαφορών, με πρώτη αιτία τη μη καταβολή δεδουλευμένων. «Αυτό παρατηρείται πιο συχνά σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στον κλάδο εστίασης και σε αρκετά ξενοδοχεία» εξηγεί ο ίδιος.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το 2010 ο αριθμός των εργατικών διαφορών έφτασε τις 20.743, αυξημένος κατά 25% περίπου σε σχέση με το 2008.

Ενώ, όμως, τα κρούσματα απλήρωτων εργαζομένων ολοένα και αυξάνουν, απόφαση του Αρείου Πάγου τους «δένει» τα χέρια, καθώς κρίνει ως καταχρηστική την άσκηση του δικαιώματος των εργαζομένων να προχωρούν σε επίσχεση εργασίας όταν ο εργοδότης δεν τους πληρώνει γιατί δεν έχει.
Και τα τραπεζικά ιδρύματα
Την «τιμητική» τους στις παραβάσεις έχουν και οι μεγάλες επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα οι τράπεζες, που συχνά πυκνά «ξεχνούν» να πληρώσουν τις υπερωρίες των εργαζομένων τους. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της Eurobank, στα κεντρικά γραφεία της οποίας απασχολούνταν υπερωριακά παράνομα 180 υπάλληλοι μέχρι τις 18.50 το βράδυ.
«Είμαστε το τελευταίο αποκούμπι των εργαζομένων» υποστηρίζει ο ειδικός γραμματέας του ΣΕΠΕ, που συνολικά αριθμεί 366 επιθεωρητές για κοινωνικούς ελέγχους και άλλους 300 που διενεργούν τεχνικού και υγειονομικού περιεχομένου ελέγχους. Οι επιθεωρήσεις στις επιχειρήσεις γίνονται δειγματοληπτικά με βάση τον κλάδο παραβατικότητας και το κακό προηγούμενο των εργοδοτών καθώς, όπως αναφέρει ο ίδιος, θα χρειαζόταν να περάσουν 31 χρόνια μέχρι το υπάρχον δυναμικό να καταφέρει να κάνει ελέγχους στο σύνολο των επιχειρήσεων. Αντίστοιχα, για να καταφέρουν να γίνουν τεχνικοί και υγειονομικοί έλεγχοι σε όλες τις επιχειρήσεις, χρειάζονται 42 χρόνια. Μέσος χρόνος αναμονής για τις καταγγελίες εργαζομένων είναι οι 10 ημέρες, αναφέρει ο ίδιος.

Πηγή : Ελευθεροτυπία 

26 Φεβρουαρίου 2011

Συνάντηση με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων τη Δευτέρα 28 Φλεβάρη

Την Δευτέρα 28 Φλεβάρη στις 19:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του 3ου Γυμνασίου στον Ξηρόκαμπο, ο σύλλογος μας και η Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων θα πραγματοποιήσουν συνάντηση με τα Δ.Σ των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων των σχολείων της Σύρου και την Ένωση Γονέων. Καλούμε κάθε συνάδελφο/ισσα να παρεβρεθεί στη συνάντηση.  

Οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι της κοινωνικής αλλαγής. Κείμενο του Ηenry Giroux


Όπως και οι προηγούμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό, έτσι και η τωρινή αποτελεί απειλή και πρόκληση για τα δημόσια σχολεία. Η απειλή προέρχεται από το γεγονός ότι η μεταρρύθμιση εμφανίζεται να μην έχει εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς ότι μπορούν να λειτουργήσουν ως διανοούμενοι και παιδαγωγοί της νεολαίας. Πολλές από τις συστάσεις που εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο της εκπαίδευσης είτε αγνοούν το ρόλο που παίζουν οι εκπαιδευτικοί στην προετοιμασία των μαθητών να είναι ενεργοί και σκεπτόμενοι πολίτες, είτε προτείνουν μεταρρυθμίσεις που αγνοούν πλήρως την εμπειρία των εκπαιδευτικών και το τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στο διάλογο. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι το υποκείμενο και ο φορέας της μεταρρύθμισης αλλά το αντικείμενο της. Η μεταρρύθμιση μειώνει το επαγγελματικό κύρος των εκπαιδευτικών μετατρέποντας τους σε εφαρμοστές αντικειμενικών εκπαιδευτικών στόχων, οι οποίοι έχουν αποφασισθεί από ειδικούς που βρίσκονται μακριά από τις αίθουσες διδασκαλίας. Το αποτέλεσμα είναι η φωνή των εκπαιδευτικών να μην υπολογίζεται όταν κάνουν κριτική στη μεταρρύθμιση.


Το πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα δεν είναι ευνοϊκό για τους εκπαιδευτικούς. Προσφέρει, όμως, μια ευκαιρία να συμμετάσχουν στο διάλογο διατυπώνοντας την κριτική τους και να εκφράσουν την άποψη τους για τον τρόπο της επιμόρφωσης τους, τις συνθήκες εργασίας τους και τις κυρίαρχες μορφές που επικρατούν στη διδασκαλία. Τέτοιου είδους συζητήσεις δίνουν στους εκπαιδευτικούς την ευκαιρία να οργανωθούν και να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους, δείχνοντας δημόσια ποιος είναι ο κεντρικός ρόλος που πρέπει να έχει ο εκπαιδευτικός σε οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θέλει να είναι ουσιαστική και βιώσιμη.

Για να εμπλακούν οι εκπαιδευτικοί και γενικότερα οι ενδιαφερόμενοι σε ζητήματα εκπαίδευσης σε ένα τέτοιο διάλογο είναι αναγκαία μια θεωρητική προοπτική που θα ορίζει τη φύση της εκπαιδευτικής κρίσης και, ταυτόχρονα, θα προβάλλει τη βάση για μια εναλλακτική αντιμετώπιση της επιμόρφωσης και της εργασίας των εκπαιδευτικών. Εν συντομία, αναγνωρίζοντας ότι η κρίση στην εκπαίδευση έχει να κάνει, σε μεγάλο βαθμό, με την αποδυνάμωση του επαγγελματισμού των εκπαιδευτικών, είναι αναγκαία η διαμόρφωση μιας θεωρητικής βάσης, στην οποία οι εκπαιδευτικοί θα οργανωθούν αποτελεσματικά και θα αρθρώσουν τη δική τους συλλογική φωνή. Αυτή η θεωρητική βάση δε θα δομηθεί μόνο στο ζήτημα των συνθηκών εργασίας των εκπαιδευτικών, αλλά θα προσπαθεί να αλλάξει και τη δημόσια αντίληψη για τους εκπαιδευτικούς, προβάλλοντας το ρόλο τους ως στοχαζόμενους επαγγελματίες.

Προσπαθώντας να συμβάλλω θεωρητικά στο δημόσιο διάλογο για την εκπαίδευση θα εξετάσω δύο κύρια ζητήματα που σχετίζονται με την ποιότητα της εργασίας του εκπαιδευτικού. Το πρώτο είναι η εξέταση των ιδεολογικών και πραγματικών δυνάμεων που διαμορφώνουν την «προλεταριοποίηση» του εκπαιδευτικού, τον περιορισμό, δηλαδή, του εκπαιδευτικού σε απλό εφαρμοστή και διεκπεραιωτή εντολών που προέρχονται από ειδικούς και γραφειοκράτες έξω από το χώρο του σχολείου και το δεύτερο είναι η ανάγκη να προβληθεί το σχολείο ως ένας θεσμός, όπου οι εκπαιδευτικοί εργαζόμενοι ως διανοούμενοι της αλλαγής θα μπορούν να διαπαιδαγωγήσουν σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες. Θα εξετάσω διεξοδικά αυτά τα δύο ζητήματα προκειμένου να καταλήξω στη διατύπωση μιας εναλλακτικής προοπτικής της εργασίας του εκπαιδευτικού.

Η απαξίωση και η αποεπαγγελματοποίηση της εργασίας του εκπαιδευτικού

Μια από τις κυριότερες απειλές που αντιμετωπίζει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι η αυξανόμενη επιρροή της εργαλειακής ιδεολογίας, που δίνει έμφαση στην τεχνοκρατική προσέγγιση της προετοιμασίας του εκπαιδευτικού και της εργασίας του στην τάξη. Στον πυρήνα της εργαλειακής και πραγματιστικής προσέγγισης της σχολικής ζωής υπάρχουν μια σειρά από σημαντικές παιδαγωγικές παραμέτρους, όπως: το κάλεσμα για το δια-χωρισμό της αντίληψης από την εκτέλεση, η τυποποίηση της σχολικής γνώσης με σταθμισμένα τεστ ώστε να ελεγχθεί, η απαξίωση της κριτικής δυνατότητας και της διανοητικής εργασίας των μαθητών και των εκπαιδευτικών προς όφελος της πρακτικής εφαρμογής του αναλυτικού προγράμματος.
Αυτός ο τύπος της εργαλειακής λογικής βρίσκει, ιστορικά, την έκφραση του στα προγράμματα κατάρτισης εκπαιδευτικών. Έχει αναλυθεί το πόσο πολύ τα προγράμματα κατάρτισης των εκπαιδευτικών στις Η.Π.Α. έχουν επηρεασθεί από τη λογική του μπεχαβιορισμού. Αξίζει να επαναλάβουμε τα όσα γράφει ο Zeichner:

Αυτός ο προσανατολισμός είναι μια μεταφορά της λογικής της εργοστασιακής «παραγωγής» στην εκπαίδευση των εκπαιδευτικών. Η διδασκαλία αντιμετωπίζεται σαν «εφαρμοσμένη επιστήμη», όπου ο εκπαιδευτικός είναι ο εφαρμοστής των νόμων και των αρχών της ώστε να επιτύχει την αποτελεσματική διδασκαλία (effective teaching). Οι μελλοντικοί εκπαιδευτικοί εκπαιδευόμενοι με αυτή τη λογική, σε επιμορφωτικά προγράμματα που τους μαθαίνουν πως να εφαρμόζουν με αποτελεσματικό τρόπο προ-γράμματα που διαμορφώνονται από άλλους, γίνονται επαγγελματίες με περιορισμένο εύρος δυνατοτήτων. Στα επιμορφωτικά προγράμματα, ο μελλοντικός εκπαιδευτικός αντιμετωπίζεται ως εκτελεστής οδηγιών και όχι ως επαγγελματίας ικανός να διαμορφώσει αναλυτικά προγράμματα.

Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση, όπως έχει δείξει και ο John Dewey, είναι ότι τα επιμορφωτικά προγράμματα που δίνουν έμφαση μόνο στην κατάρτιση του εκπαιδευτικού σε τεχνικά ζητήματα δεν εξυπηρετούν τελικά ούτε τους εκπαιδευτικούς ούτε τους μαθητές. Οι μελλοντικοί εκπαιδευτικοί δε διδάσκονται τη μεθοδολογία του να σκεφθούν κριτικά σε ζητήματα της σχολικής οργάνωσης και της ζωής των σχολείων. Διδάσκονται στο πως να αντιμετωπίσουν το σχολείο και τη διδασκαλία μέσα από τη λογική της αποτελεσματικότητας και του μάνατζμεντ.

Αντί οι εκπαιδευτικοί να μαθαίνουν πως θα θέτουν κριτικά ερωτήματα για τις αρχές που διέπουν διαφορετικές μεθόδους διδασκαλίας, ερευνητικές μεθόδους και θεωρίες της εκπαίδευσης, μαθαίνουν το «πως να», το «τι δουλεύει» καλύτερα, πως θα «διδάξουν» στους μαθητές τους πιο αποτελεσματικά ένα δοσμένο σώμα γνώσεων.
Για παράδειγμα, το σεμινάρια διδακτικών εφαρμογών καταλήγουν να είναι συζητήσεις των εκπαιδευόμενων εκπαιδευτικών για το πως μπορεί να κρατηθεί η πειθαρχία σε μια τάξη και πως μπορεί να οργανωθεί καλύτερα ο διδακτικός χρόνος. Εξετάζοντας ένα τέτοιο πρόγραμμα, ο Jesse Goodman θέτει ορισμένα ενδιαφέροντα ερωτήματα:

Δεν υπάρχει κριτικός στοχασμός πάνω στα αισθήματα, τις υποθέσεις, τους ορισμούς της συζήτησης. Για παράδειγμα, η ανάγκη εξωτερικών αμοιβών και τιμωριών που «κάνουν τα παιδιά να μαθαίνουν» λαμβάνεται ως δεδομένο. Οι εκπαιδευτικές και κοινωνικές συνέπειες δεν εξετάζονται. Δεν υπάρχει εν-διαφέρον στο πως να κεντριστεί το ενδιαφέρον του παιδιού να μάθει. Ο ορισμός των «καλών παιδιών» είναι τα «ήσυχα παιδιά», η δουλειά με τα βιβλία περιορίζεται στο να διαβασθούν, η διδασκαλία ορίζεται από μόνη της ως μάθηση και ο μόνος σκοπός είναι να «βγει» η διδασκαλία στον προσδιορισμένο από τα πριν χρόνο, χωρίς να γίνεται κριτική στους στόχους της. Αισθήματα πίεσης και ενοχής στο αν κρατήθηκε ο χρόνος, όπως ορίζεται από το ωρολόγιο πρόγραμμα, μένουν δίχως να εξετασθούν.

Η τεχνοκρατική και εργαλειακή λογική είναι, με τον ίδιο τρόπο, παρούσες και στην εργασία του εκπαι-δευτικού, περιορίζοντας δραστικά την επαγγελματική του αυτονομία στο να σχεδιάσει και να αναπτύξει αναλυτικά προγράμματα και να τα διδάξει στην τάξη. Είναι, επίσης, παρούσες στα διδακτικά πακέτα που δίνονται έτοιμα για να τα διδάξει ο εκπαιδευτικός. Η λογική που διέπει αυτά τα πακέτα είναι να νομιμοποιήσουν αυτό έχω αποκαλέσει παιδαγωγική του μάνατζμεντ. Σε αυτά τα πακέτα η γνώση σπάει σε κομμάτια για να είναι πιο εύκολα στη διαχείριση και την κατανάλωση και εξετάζεται μέσω σταθμισμένων τεστ. Έτσι, όλο το ζήτημα της παιδαγωγικής μετατρέπεται σε ζήτημα διαχείρισης πόρων και χρόνου ώστε να παραχθεί το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα στο μικρότερο διδακτικό χρόνο, με τη χρήση λιγότερων πόρων. Αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθεί να ελέγξει αυτού του είδους η παιδαγωγική είναι η συμπεριφορά των καθηγητών και των μαθητών, στα διάφορα σχολεία.

Αυτό που είναι καθαρό σε αυτή την προσέγγιση είναι η οργάνωση της σχολικής ζωής (αναλυτικό πρόγραμμα, διδασκαλία, αξιολόγηση) από ειδικούς που σκέπτονται, ενώ οι εκπαιδευτικοί περιορίζονται στο ρόλο του απλού εκτελεστή αυτών που έχουν σκεφθεί οι ειδικοί. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάνουν οι εκπαιδευτικοί τις ικανότητες τους και να αποεπαγγελματοποιούνται, αλλά όλη η διαδικασία της μάθησης και της σχολικής ζωής να γίνονται ρουτίνα. Είναι περιττό να τονίσουμε ότι η λογική που διέπει την παιδαγωγική του μάνατζμεντ στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα παραγόμενα διδακτικά πακέτα είναι κατάλληλα για όλες τις κοινωνικές συνθήκες και μπορούν να εφαρμοσθούν σε κάθε πλαίσιο. Ειδικότερα, ο περιορισμός των επιλογών του προγράμματος στα βασικά (τα τρία –R) και η εισαγωγή μιας διδακτικής στηριγμένης στη βήμα με βήμα διαχείριση του σχολικού χρόνου υπονοεί ότι όλοι οι μαθητές μαθαίνουν τα ίδια πράγματα, ακολουθούν τις ίδιες τεχνικές διδασκαλίας, μελετούν το ίδιο βιβλίο και αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο. Το γεγονός ότι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι, αλλά προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και έχουν διαφορετικές κουλτούρες, εμπειρίες, γλώσσα, αγνοείται από την παιδαγωγική του μάνατζμεντ.

Οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι της αλλαγής


Θεωρώ ότι ένας τρόπος να ξανασκεφθούμε και να αναδιαμορφώσουμε την εργασία του εκπαιδευτικού είναι να αντιμετωπίσουμε τους εκπαιδευτικούς ως διανοούμενους της αλλαγής. Η κατηγορία των διανοουμένων είναι βοηθητική για πολλούς λόγους. Πρώτον, προβάλλει μια θεωρητική βάση για να εξετάσουμε την εργασία του εκπαιδευτικού ως μια μορφή διανοητικής εργασίας, σε αντίθεση με τη περιορισμένη εικόνα που έχει για αυτή η τεχνοκρατική προσέγγιση: ένας άνθρωπος που εκτελεί και εφαρμόζει εντολές. Δεύτερον, ξεκαθαρίζει ποιες είναι οι πρακτικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις για να λειτουργήσουν οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι. Τρίτον, βοηθά να γίνει σαφής ο ρόλος που παίζουν οι εκπαιδευτικοί στην παραγωγή και νομιμοποίηση διαφόρων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων μέσω της παιδαγωγικής που εφαρμόζουν.

Αντιμετωπίζοντας τους εκπαιδευτικούς ως διανοούμενους, μπορούμε να διαφωτίσουμε την ενδιαφέρουσα άποψη ότι κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα εμπεριέχει σκέψη. Καμία ανθρώπινη δραστηριότητα, ακόμη και η πιο τυποποιημένη, δεν μπορεί να χωρισθεί από τη λειτουργία της νόησης. Αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, διότι επιχειρηματολογώντας ότι η νόηση χρησιμοποιείται σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι οι εκπαιδευτικοί είναι στοχαζόμενοι επαγγελματίες. Στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης, οι εκπαιδευτικοί δεν μπορεί να αντιμετωπισθούν ως «επαγγελματίες επιφορτισμένοι με την επιτυχία κάποιων στόχων, που έχουν θέσει άλλοι για αυτούς. Πρέπει να αντιμετωπισθούν ως ελεύθεροι άνθρωποι που τους έχει ανατεθεί η διαπαιδαγώγηση των νέων, ώστε να γίνουν κριτικά σκεπτόμενα άτομα».

Η θεώρηση των εκπαιδευτικών ως διανοούμενων παρέχει, επίσης, μια γερή θεωρητική κριτική της τεχνοκρατικής και εργαλειακής ιδεολογίας, η οποία υποστηρίζει την εκπαιδευτική θεωρία που διαχωρίζει την αντί-ληψη και το σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων από τη διδασκαλία τους. Είναι σημαντικό οι εκπαιδευτικοί να θέσουν κριτικά ερωτήματα στο τι διδάσκουν, πως το διδάσκουν και ποιοι είναι οι ευρύτεροι στόχοι που προσπαθούν να επιτύχουν μέσα από τη διδασκαλία. Αυτό σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί θα αποκτήσουν υπεύθυνο ρόλο χαράζοντας την πορεία και τις συνθήκες της εργασίας τους. Ένα τέτοιο εγχείρημα είναι αδύνατο σε συνθήκες καταμερισμού της εργασίας, όπου οι εκπαιδευτικοί έχουν μικρή επίδραση πάνω στις ιδεολογικές και οικονομικές συνθήκες της εργασίας τους. Αυτό το σημείο είναι καθοριστικό για την εργασία του εκπαιδευτικού και έχει σημαντικές πολιτικές διαστάσεις. Αν πιστεύουμε ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν περιορίζεται στην απλή εφαρμογή πρακτικών δεξιοτήτων, αλλά επεκτείνεται στη συμπεριφορά του ως διανοουμένου της εκπαίδευσης προκειμένου να αναπτυχθεί μια ελεύθερη κοινωνία, τότε η αναλυτική κατηγορία των «διανοουμένων» γίνεται ένας συνδετικός κρίκος του σκοπού που υπηρετεί η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, του δημόσιου σχολείου και των αρχών που πρέπει να διέπουν την εκπαίδευση σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Έχω υποστηρίξει ότι αντιμετωπίζοντας τους εκπαιδευτικούς ως διανοούμενους μπορούμε να ξανασκεφθούμε και να μετασχηματίσουμε την παράδοση και τις συνθήκες που εμποδίζουν τους εκπαιδευτικούς να δράσουν ως στοχαστές και επαγγελματίες της εκπαίδευσης. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό όχι μόνο να δούμε τους εκπαιδευτικούς ως διανοούμενους αλλά και να αναδείξουμε τους πολιτικούς όρους κάτω από τους οποίους εργάζονται οι εκπαιδευτικοί. Με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι για τις διαφορετικές σχέσεις που έχουν οι εκπαιδευτικοί με την εργασία τους και την κοινωνία.

Μια αφετηρία για να γίνουν οι εκπαιδευτικοί διανοούμενοι είναι να δουν τα σχολεία ως οικονομικούς, πολιτιστικούς και κοινωνικούς χώρους που συνδέονται άρρηκτα με ζητήματα δύναμης και ελέγχου. Αυτό σημαίνει ότι τα σχολεία είναι κάτι περισσότερο από χώρους που διδάσκονται αντικειμενικές γνώσεις. Αντίθετα, τα σχολεία είναι χώροι που αναπαράγουν μορφές γνώσης, γλωσσικές πρακτικές, κοινωνικές σχέσεις και αξίες που επιλέγονται και αποκλείουν άλλες από την ευρύτερη κοινωνική ζωή. Ως τέτοια, τα σχολεία εισάγουν και νομιμοποιούν συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής ζωής. Τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι θεσμοί, αλλά σφαίρες που ενσωματώνουν και εκφράζουν την πάλη για το ποιες μορφές εξουσίας, τύποι γνώσης, ηθικοί κανόνες και εκδοχές του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος θα μεταδοθούν και θα νομιμοποιηθούν στους μαθητές. Η πάλη είναι πιο ορατή, για παράδειγμα, όταν οι δεξιές θρησκευτικές οργανώσεις προσπαθούν να επιβάλλουν την προσευχή στα σχολεία, να εξαφανίσουν κάποια βιβλία από τις σχολικές βιβλιοθήκες, να επιβάλλουν κάποιους συγκεκριμένους τρόπους διδασκαλίας της θρησκείας και της επιστήμης στα αναλυτικά προγράμματα. Φυσικά, διαφορετικές απαιτήσεις στα ίδια ζητήματα έχουν οι φεμινιστικές ομάδες, οι οικολόγοι, οι μειονότητες, και άλλες ομάδες που πιστεύουν ότι το σχολείο θα έπρεπε να διδάσκει γυναικείες σπουδές (women studies), οικολογία και την ιστορία της μαύρης φυλής. Εν συντομία, τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι χώροι και οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διεκδικούν την ουδετερότητα τους σε αυτά.

Με την ευρύτερη έννοια, οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι πρέπει να δουν με όρους ιδεολογικών και πολιτικών συμφερόντων τη δομή και η φύση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στη σχολική αίθουσα και τις αξίες που νομιμοποιούνται μέσα από τη διδασκαλία τους. Με αυτή την προοπτική, υποστηρίζω ότι οι εκπαιδευτικοί θα γίνονταν διανοούμενοι της κοινωνικής αλλαγής αν προσπαθούσαν να εκπαιδεύσουν τους μαθητές τους ώστε να γίνουν κριτικοί πολίτες.

Κεντρικό ζήτημα στο να λειτουργήσουν οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι είναι να κάνουν το παιδαγωγικό πιο πολιτικό και το πολιτικό πιο παιδαγωγικό. Κάνοντας το πολιτικό πιο παιδαγωγικό σημαίνει να εισαχθεί το σχολείο στην πολιτική σφαίρα, αναγνωρίζοντας ότι τα σχολεία είναι χώρος διαπάλης, τόσο στο να προσδιορισθεί το αντικείμενο τους όσο και στον καθορισμό των σχέσεων εξουσίας μέσα σε αυτά. Σε αυτή την προοπτική, ο κριτικός στοχασμός και η δράση είναι μέρος μιας ευρύτερης κοινωνικής διαδικασίας προκειμένου να ξεπερασθούν οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες. Συμβάλλει στην κατανόηση του περιεχομένου και των αιτιών αυτών των ανισοτήτων, η οποία είναι αναγκαία για την πάλη ενάντια τους.

Κάνοντας το πολιτικό πιο παιδαγωγικό σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε μορφές παιδαγωγικής που ενσωματώνουν πολιτικά συμφέροντα, που θα κάνουν τους μαθητές να σκεφθούν κριτικά, να προβληματισθούν πάνω στη γνώση, να συζητήσουν και να αγωνισθούν για ένα καλύτερο κόσμο. Οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι της αλλαγής πρέπει να δώσουν στους μαθητές τους ένα ενεργό ρόλο στη μάθηση που θα τους επιτρέψει να αρθρώσουν τη δική τους φωνή. Σημαίνει, επίσης, να αναπτυχθεί μια κριτική γλώσσα που θα επικεντρώνεται στα προβλήματα της καθημερινότητας και ιδιαίτερα σε αυτά που συνδέονται με τις παιδαγωγικές και μαθησιακές εμπειρίες μέσα στη σχολική αίθουσα. Σημείο αναφοράς για τους εκπαιδευτικούς δεν πρέπει να είναι ο απομονωμένος μαθητής αλλά οι μαθητές ως ομάδα με διαφορετικό φύλο και διαφορετικές κουλτούρες, κοινωνική προέλευση, ενδιαφέροντα, ελπίδες.

Οι διανοούμενοι της αλλαγής είναι ανάγκη να αναπτύξουν ένα διάλογο που θα ενοποιεί τη γλώσσα της κριτικής με τη γλώσσα των δυνατοτήτων, έτσι ώστε να γίνεται σαφές τι πρέπει να αλλάξει. Για αν γίνει αυτό, πρέπει οι εκπαιδευτικοί να αρχίσουν να μιλούν κατά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αδικίας μέσα και έξω από το σχολείο. Ταυτόχρονα, πρέπει να εργασθούν ώστε να δώσουν στους μαθητές τους τη δυνατότητα να γίνουν πολίτες με γνώση και κουράγιο ώστε να αγωνισθούν πολιτικά. Αυτή η προοπτική φαίνεται δύσκολη, αξίζει όμως να αγωνισθεί κάποιος για αυτή. Αν κάνουμε διαφορετικά, αρνούμαστε στους εκπαιδευτικούς την ευκαιρία να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο.

25 Φεβρουαρίου 2011

29 δισ. τα επιπλέον βάρη ώς το 2015. Το Μνημόνιο 4 είναι εδώ !

Το Δ' Μνημόνιο (2010-2013) και το Στρατηγικό Δημοσιονομικό Πλαίσιο (2012-2014) κρύβουν πλημμυρίδα μέτρων, μετά τα δύο πρώτα πακέτα της διετίας 2010 -2011 ύψους 9,3 δισ. ευρώ, που περιορίζουν το έλλειμμα στο 7,4%. Την πρόθεση της κυβέρνησης να συνεχίσει «αταλάντευτη» στον δρόμο του Μνημονίου, τηρώντας όλες τις δεσμεύσεις του μέχρι το τέλος της θητείας της, εξέφρασε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος επανέλαβε πως θα ζητηθεί η στήριξη του ελληνικού λαού, στον οποίο και θα εξηγήσουν τι μέλλει γενέσθαι...
Σύμφωνα με τα όσα αποκάλυψε χθες ο υπουργός Οικονομικών:
* Το 2010 κλείνει με έλλειμμα 9,4% ή 9,5%. Το τελικό νούμερο θα γνωστοποιηθεί τον Απρίλιο. Τη χρονιά αυτή ελήφθησαν μέτρα 14,8 δισ. ευρώ για να πέσει το έλλειμμα στα 22 δισ. ευρώ από 36 δισ. το 2009 ή 15,4% του ΑΕΠ.
* Το 2011, εκτός από τα γνωστά μέτρα των 8.159 εκατ. ευρώ, ενδεχομένως οι «πιθανοί κίνδυνοι» (όπως η απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων από την επέκταση της σύμβασης του αεροδρομίου, που εισπράττονται μεν ταμειακά, αλλά δεν μειώνουν το έλλειμμα) να απαιτήσουν πρόσθετα μέτρα 0,75% του ΑΕΠ, προκειμένου το έλλειμμα να πέσει στο 7,4% από 9,4% ή 9,5% το 2010.
Δεδομένου ότι για φέτος το ΑΕΠ υπολογίζεται στα 233 δισ. ευρώ (εφ' όσον η ύφεση περιοριστεί στο 3%), τότε θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα 1,75 δισ. ευρώ. Ο υπουργός διευκρίνισε πως αφορούν «διαρθρωτικού χαρακτήρα» μέτρα διαψεύδοντας το ενδεχόμενο αυξήσεων σε φόρους.
* Την περίοδο 2012-2014, στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου Στρατηγικού Δημοσιονομικού Πλαισίου, θα απαιτηθούν μέτρα 8% του ΑΕΠ. Ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάμε για μέτρα 18,64 δισ. ευρώ (υπολογίζεται με ΑΕΠ 233 δισ. ευρώ), με στόχο τη μείωση του ελλείμματος στο 3% ή περίπου 6 δισ. ευρώ το 2014. Η αναλογία των μέτρων αυτών θα είναι 2/3 από τις δαπάνες και 1/3 από τα έσοδα.
Και όπως είχε χαρακτηριστικά ο υπουργός, οι περαιτέρω παρεμβάσεις θα προέρχονται από την πλευρά των διαρθρωτικών μέτρων και όχι σε μισθούς και συντάξεις.
Να σημειωθεί ότι το Γ' Μνημόνιο έκανε λόγο για μέτρα 9.265 εκατ. ευρώ (5.204 εκατ. το 2012 και 4.061 εκατ. το 2013).
* Το 2015, μετά το Μνημόνιο και μετά το Δημοσιονομικό Πλαίσιο, το έλλειμμα πρέπει να μειωθεί στο 1% ή στα 3 δισ. ευρώ. Η δέσμευση αυτή σηματοδοτεί και νέα μέτρα που κυμαίνονται από 4,7 δισ. έως 8,3 δισ. ευρώ αναλόγως αν θα απαιτηθούν ισόποσα ή μεγαλύτερου ύψους.
Το διά ταύτα είναι ότι από φέτος, πλέον των γνώστων μέτρων 8,2 δισ. ευρώ και μέχρι το 2015, απαιτούνται μέτρα συνολικού ύψους 25,05 δισ. με 28,73 δισ. ευρώ. Ως γνωστόν, η κυβέρνηση έχει τη λαϊκή εντολή μέχρι και το 2013, αν κι εφ' όσον δεν αποφασίσουν να προσφύγουν νωρίτερα στις κάλπες.
Το Δημοσιονομικό Πλαίσιο αναμένεται να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή μέχρι τα μέσα Μαΐου. Χθες ξεκίνησε η συζήτηση με τους υπουργούς για την εξειδίκευση των παρεμβάσεων που απαιτούνται σε 8 καίριους τομείς: δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσιους οργανισμούς, φορολογική μεταρρύθμιση, μισθολόγιο Δημοσίου, δημόσια διοίκηση, κοινωνική πολιτική, Υγεία και δημόσιες επενδύσεις. Οι πρώτες επαφές του κ. Παπακωνσταντίνου ήταν χθες με τους υπουργούς Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση.

                                                                                                                     Πηγή : Ελευθεροτυπία

H εισήγηση της ΔΟΕ για την παραπέρα πορεία του κλάδου- Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις μέχρι 11 Μάρτη

ΑΠΟΦΑΣΗ - ΕΙΣΗΓΗΣΗ
ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ Δ.Ο.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ
 ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ
            Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. στη συνεδρίασή του στις 24/2/2011 και  αφού έλαβε υπόψη του τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων του κλάδου αλλά και την κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώνεται με:
  • Τη μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών αλλά και όλων των εργαζομένων στα μεγάλα παλλαϊκά συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν στις 22 και 23 του Φλεβάρη 2011 στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας.
  • Τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για τη θεσμοθέτηση ενός νέου μισθολογίου στο δημόσιο τομέα με το οποίο επιδιώκει να περικόψει ακόμη περισσότερο τις αποδοχές μας. Στο στόχαστρο των περικοπών βρίσκονται τα επιδόματα των εκπαιδευτικών (εξωδιδακτικό, απασχόλησης, παραμεθόριων περιοχών, κ.α.) αγνοώντας το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην τελευταία κλίμακα αμοιβών μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων.
  • Το γεγονός ότι όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων εξακολουθούν να βρίσκονται στο στόχαστρο εθνικών και υπερεθνικών επιλογών, αφού με πρόσχημα την οικονομική κρίση επιχειρούν με βίαιο τρόπο να σαρώσουν ότι θετικό κατακτήσαμε με αγώνες χρόνων και να διαμορφώσουν ένα σκηνικό όπου θα κυριαρχεί η ανασφάλεια και ο φόβος.
  • Το γεγονός ότι οι πολιτικές της κυβέρνησης και της Τρόικας (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) είναι σκληρές, άδικες και αντικοινωνικές. Την κρίση δεν πληρώνουν οι ΕΧΟΝΤΕΣ και ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ, αλλά για μια ακόμη φορά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα της πατρίδας μας.
  • Τη δραματική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί τα ταμεία των εργαζομένων στο δημόσιο εξαιτίας της χρόνιας καταλήστευσης των αποθεματικών τους από το κράτος, τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών τους για κάλυψη εισοδηματικών πολιτικών χωρίς την ανάλογη ενίσχυση, αλλά και της εμπλοκής τους σε χρηματιστηριακές συναλλαγές με τα δομημένα ομόλογα.
  • Την πρόβλεψη του νέου προϋπολογισμού για μείωση των δαπανών για την Παιδεία σε ποσοστό, για πρώτη φορά κάτω από το 3% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών που αδυνατούν να ανταποκριθούν ακόμη και στις στοιχειώδεις ανάγκες των σχολείων.
  • Την κατάργηση του θεσμού της Μετεκπαίδευσης και την απουσία οποιασδήποτε μορφής οργανωμένης επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών.
  • Την προώθηση σχεδίου εκτεταμένων συγχωνεύσεων - καταργήσεων σχολικών μονάδων, με μοναδικό στόχο την εξοικονόμηση πόρων από τις λειτουργικές δαπάνες των μικρών και μεσαίων σχολικών μονάδων.
  • Τις σαρωτικές αλλαγές στην κοινωνική ασφάλιση με το νέο ασφαλιστικό νόμο ο οποίος προβλέπει:
  • αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και εξίσωσή τους προς τα πάνω για άνδρες και γυναίκες.
  • Δραματική χειροτέρευση του τρόπου υπολογισμού της σύνταξης.
  • Την αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων (Φ.Π.Α. από 19% σε 23%). Ιδιαίτερα οι αυξήσεις στα καύσιμα έχουν εκτοξεύσει αυτόματα τις τιμές σε όλα τα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
  • Την προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας να επιβάλλει την εφαρμογή της "αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας μιας διαδικασίας που η φιλοσοφία και η πρακτική της μπορεί να αποτελέσει το δούρειο ίππο για την αξιολόγηση - χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, αφού όπως προβλέπεται στο άρθρο 23 παρ.7 του Ν.3848/2010: "Την αξιολόγηση της δράσης των σχολικών μονάδων κατά τις διατάξεις του παρόντος άρθρου ακολουθεί η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η οποία πραγματοποιείται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις ...(Ν.2986/2002, τις διατάξεις του οποίου δεν έχει αποδεχθεί ο κλάδος)...". Υπενθυμίζουμε ότι ο κλάδος μας έχει ψηφισμένες θέσεις για την αξιολόγηση τις οποίες και έχει καταθέσει τόσο στο Σ.Π.Δ.Ε., όσο και στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Θέσεις που θέτουν τη συζήτηση στη βάση της πραγματικής βελτίωσης του εκπαιδευτικού έργου κι όχι στη στοχοποίηση και χειραγώγηση του εκπαιδευτικού που επιχειρείται.
Χωρίς να απεμπολεί κανένα από τα διαχρονικά αιτήματα του κλάδου,
στην παρούσα φάση   α π ο φ ά σ ι σ ε :
Α' ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Διεκδικούμε:
  • Νέο μισθολόγιο που θα αναβαθμίζει οικονομικά τον εκπαιδευτικό και θα αντιμετωπίζει ισότιμα εργαζομένους ίδιων προσόντων. Καμία μείωση μισθών. Να επιστραφούν ο 13ος και ο 14ος μισθός καθώς και οι απώλειες από τις περικοπές του 2010.
  • 1.400 € καθαρά στο νεοδιόριστο εκπαιδευτικό.
  • Δαπάνες για την Παιδεία στο 5% του Α.Ε.Π.
  • Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
  • Κατάργηση του Ν.3848/2010.
  • Άμεση χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών από τον κρατικό προϋπολογισμό.
  • Ολοήμερο σχολείο σύμφωνα με τις θέσεις του κλάδου.
  • Όχι στις καταργήσεις - συγχωνεύσεις σχολείων με οικονομικά κριτήρια.
  • Προσλήψεις αναπληρωτών για κάλυψη όλων των κενών στα σχολεία.
  • Όχι στην κατάργηση των Διδασκαλείων και της Μετεκπαίδευσης.
  • Εισαγωγική επιμόρφωση πριν την έναρξη των μαθημάτων, προγράμματα επιμόρφωσης για όλους τους εκπαιδευτικούς.
Β' ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
  • Στα πλαίσια της συμπόρευσης με όλους τους εργαζόμενους που πλήττονται από την πολιτική της λιτότητας και των περικοπών, το Δ.Σ της Δ.Ο.Ε. το επόμενο διάστημα θα αναλάβει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες προκειμένου να υπάρξει κοινός αγωνιστικός - απεργιακός βηματισμός με διάρκεια, που θα δίνει προοπτική νίκης στους εργαζόμενους, στην κατεύθυνση της ανατροπής των αδιέξοδων πολιτικών που πλήττουν δικαιώματα και κατακτήσεις γενεών.
  • Το Δ.Σ της Δ.Ο.Ε. καλεί σ' αυτή την ενωτική - αγωνιστική κατεύθυνση τις δευτεροβάθμιες Ομοσπονδίες του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, τη Γ.Σ.Ε.Ε. και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
  • Καλεί τα Δ.Σ. των Συλλόγων Εκπαιδευτικών να πραγματοποιήσουν, μέχρι τις 11 του Μάρτη 2011, τακτικές ή έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις, προκειμένου να αποφασίσουν για την παραπέρα πορεία του κλάδου.
  • Προτείνει απεργιακή εβδομάδα μέσα στο Μάρτη που θα περιλαμβάνει απεργιακή κινητοποίηση, συλλαλητήρια, συνεντεύξεις τύπου, ενημερωτική καμπάνια καθώς και άλλες δράσεις για την ανάδειξη και προβολή των αιτημάτων του κλάδου.
  • Συγκαλεί, στην Αθήνα την Ολομέλεια των Προέδρων της χώρας, τη Δευτέρα 14 του Μάρτη 2011 και ώρα 09:00 στο ξενοδοχείο Novotel, (Μιχ. Βόδα 4-6) προκειμένου να ληφθεί απόφαση για την παραπέρα πορεία.
  • Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. εκτιμά ότι τα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών μπορούν να επιλυθούν μόνο μέσα από δυναμικούς αγώνες και σε συντονισμό με ολόκληρο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα.
   Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
         Μας καλούν να πληρώσουμε την κρίση, τη στιγμή που είμαστε οι μοναδικοί που δεν έχουμε καμιά απολύτως ευθύνη γι' αυτή.
        Τα μέτρα που προσπαθούν να μας επιβάλουν αλλάζουν δραματικά το εργασιακό τοπίο. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο αν περάσουν.
         Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι χρειάζεται μαχητικά, μαζικά και αποφασιστικά να αντιπαλέψουμε τις προωθούμενες αντιεκπαιδευτικες αλλαγές. Ο μοναδικός δρόμος  για να αποτρέψουμε τα σχέδια που απεργάζονται σε βάρος μας είναι να βγούμε στο δρόμο του αγώνα. Να βγούμε στο προσκήνιο, να γίνουμε επικίνδυνος αντίπαλος, να ανατρέψουμε τα άδικα μέτρα του μνημονίου

24 Φεβρουαρίου 2011

Προαναγγελία νέων μέτρων από την κυβέρνηση . Το Μνημόνιο 4

Επιπλέον 1,7 δισ. ευρώ αναζητούνται από το οικονομικό επιτελείο για φέτος προκειμένου να καλυφθεί η υστέρηση εσόδων που κληροδότησε στο 2011 η προηγούμενη χρονιά, ανακοίνωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομικών, αναφερόμενος στην τρίτη αναθεώρηση του μνημονίου. Μέσα στο Μάρτιο αναμένεται η ανακοίνωση μέτρων συνολικού ύψους 20 δισ. ευρώ και για την περίοδο 2012-2014, σημείωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Την ίδια στιγμή και στη σχετική της έκθεση η Κομισιόν αναφέρει πως η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί για αποκρατικοποιήσεις συνολικού ύψους 50 δισ. ευρώ μέχρι και το 2015, δηλαδή δύο χρόνια μετά τη λήξη (με τα σημερινά δεδομένα) του μνημονίου.

«Πρόσθετες παρεμβάσεις» στη δημοσιονομική πολιτική θα χρειαστούν από την κυβέρνηση βάσει του επικαιροποιημένου Μνημονίου, δήλωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, που παρουσίασε τις αλλαγές.
Αναφερόμενος στα μέτρα που θα απαιτηθούν τόνισε ότι «πέραν των παρεμβάσεων ύψους 8% του ΑΕΠ για την περίοδο 2012- 2014, η κυβέρνηση θα εντάξει στο σχέδιο και πρόσθετες παρεμβάσεις, όπως επί παραδείγματι στο μισθολόγιο του Δημοσίου».

Πηγή : Τα Νέα - Ελευθεροτυπία

23 Φεβρουαρίου 2011

Aπόφαση του Συλλόγου Μετεκπαιδευομένων Δασκάλων και Νηπιαγωγών στα Διδασκαλεία της Αθήνας

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ
ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

«... ενόψει της θεσμικής αλλαγής στα διδασκαλεία δεν θα διεξαχθούν φέτος εξετάσεις για τη εισαγωγή νέων δασκάλων και νηπιαγωγών...»

Βασίλης Κουλαϊδής Γ.Γ. ΥΠΔΒΜΘ
προς τη Διδασκαλική Ομοσπονδία

Μετά από ένα χρόνο ψιθύρων και φημολογίας... Επιτέλους το Υπουργείο μίλησε!

Με την πρόσφατη επιστολή του Γ.Γ του ΥΠΔΒΜΘ προς τη Διδασκαλική Ομοσπονδία ο ενενηντάχρονος θεσμός της μετεκπαίδευσης μπαίνει στο ψυγείο και ουσιαστικά καταργείται. Ενέργεια σύμφωνη προς το πνεύμα των γενικότερων αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων (σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου, συγχωνεύσεις καταργήσεις σχολείων, αλλαγές στα πανεπιστήμια κ.α.), που η λογιστική του μνημονίου επιβάλει στην εκπαίδευση.

Η επιστολή αποτελεί μνημείο παραδοξολογιών και προσχηματικών επιχειρημάτων που δεν μπορούν να αποκρύψουν το αυτονόητο: Το δήθεν «νέο» σχολείο που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση δεν χρειάζεται επιστημονικά χειραφετημένους και παιδαγωγικά αυτόνομους εκπαιδευτικούς. 

Ένας θεσμός την αναγκαιότητα του οποίου αποδέχεται το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, παρά τις πιθανές δυσλειτουργίες του, δεν καταργείται αλλά αναμορφώνεται, αναβαθμίζεται, βελτιώνεται. Δεν καταργείται με την αντιδεοντολογική και αντιεπιστημονική επίκληση ποιοτικών και ποσοτικών δεδομένων, που μόνο το υπουργείο κατέχει σαν επτασφράγιστο μυστικό.

Η διεύρυνση του θεσμού της Μετεκπαίδευσης και η ένταξή της στα ήδη από το1984 ιδρυθέντα Παιδαγωγικά Τμήματα -παρά τα όσα άστοχα υποστηρίζει ο Γ.Γ. του ΥΠΔΒΜΘ - όχι μόνο έλαβε υπόψη του τις αλλαγές, που αυτά έφεραν, στην εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, αλλά περιγράφει και το ρόλο των διδασκαλείων στο νέο περιβάλλον (ν.2327/95, κεφάλαιο Β’, άρθρο 5). Ο κ. Κουλαϊδής είτε δεν γνωρίζει το νόμο του τότε Υπουργού Παιδείας και σημερινού Πρωθυπουργού είτε είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία του για την κατάργηση του θεσμού που αδειάζει ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό του.

Ο απροκάλυπτος και αντιδημοκρατικός τρόπος με τον οποίο το ΥΠΔΒΜΘ έβαλε τίτλους τέλους στο θεσμό των διδασκαλείων φανερώνει και το πως εννοεί το διάλογο. Ο από μηδενική όμως βάση διάλογος, που θα μετατρέψει την μετεκπαίδευση – ως ποτέ να μην υπήρξε- σε απλή επιμόρφωση, μοιάζει σαν να σου επιβάλουν να συναινέσεις σε προειλημμένες αποφάσεις.


Κάτω τα χέρια από την μετεκπαίδευση

Η δίχρονη μετεκπαίδευση είναι θεσμός-κατάκτηση του κλάδου ο οποίος ισχύει από το 1922 και διατηρήθηκε σε περιόδους πολύ δύσκολες τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικοπολιτικά για το ελληνικό κράτος, επομένως η επίκληση των οικονομικών δυσχερειών μόνο ως πρόφαση μπορεί να εκληφθεί. Το θέμα της μετεκπαίδευσης δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Δε νοείται η μετεκπαίδευση να εξυπηρετεί συγκεκριμένη εκπαιδευτική πολιτική, οπότε καταργείται ή αντικαθίσταται από διαφόρων τύπων επιμορφώσεις κατά τα κελεύσματα των κρατούντων. Ή θα διατηρήσει τον αυτοτελή ακαδημαϊκό και μορφωτικό της χαρακτήρα ή θα μετατραπεί σε εξάρτημα των πειραματισμών του εκάστοτε υπουργού παιδείας.

Θεωρούμε ότι η μετεκπαίδευση πρέπει να οργανώνεται αλλά και να παρέχεται από τα ΑΕΙ. Με τρόπο τέτοιο, ώστε να διαχέεται η ακαδημαϊκή αυτοτέλειά της τόσο ως προς το περιεχόμενο των σπουδών όσο και ως προς την αξιοποίηση των ακαδημαϊκών προδιαγραφών της μορφωτικής διαδικασίας. Επομένως, στο βαθμό που η μετεκπαίδευση σχετίζεται και συνδέεται με το φορέα που την υλοποιεί και την αποτιμά, η έννοια της αναβάθμισης των σπουδών στα Διδασκαλεία καθορίζεται από:

       την έμφαση στον ακαδημαϊκό χαρακτήρα των μαθημάτων που προσφέρονται και στην ενότητά τους με την εκπαιδευτική Πράξη.
       την ουσιαστική και πολύπλευρη συμμετοχή των διδασκόμενων στην εκπαιδευτική διαδικασία και στη συν-διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών.

Ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας των μαθημάτων, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να συμβάλλει ώστε το περιεχόμενο της μετεκπαίδευσης να συνδέεται με την κοινωνία, να έχει ενιαίο - γενικό ανθρωποκεντρικό παιδαγωγικό χαρακτήρα και να εξετάζει με επιστημονικό τρόπο σύνθετα παιδαγωγικά και κοινωνικά ζητήματα.

Αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση και διεύρυνση του μαζικού και μορφωτικού χαρακτήρα της μετεκπαίδευσης, σταθερά προσηλωμένης στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου. θεωρούμε ότι κάθε διεκδίκηση πρέπει να είναι προσανατολισμένη στην προοπτική:

1.    Της αποκλειστικής διεξαγωγής της μετεκπαίδευσης από τα Παιδαγωγικά Τμήματα των Α.Ε.Ι.
2.    Στη δίχρονη διάρκεια φοίτησης με ταυτόχρονη απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα.
3.    Της σύνδεσης της  με τη ζώσα κοινωνική πραγματικότητα του σχολείου και της τάξης.

Σ’ αυτή τη βάση θεωρούμε απαραίτητη την αναβάθμιση και την αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών των διδασκαλείων. Προγράμματα σπουδών που οφείλουν να βασίζονται στη διδασκαλία των διαφορετικών (συχνά αντιμαχόμενων) θεωρητικών προσεγγίσεων και στην έρευνα που θα πραγματοποιούν οι ίδιοι οι μετεκπαιδευόμενοι. Διδασκαλία και έρευνα οι οποίες οφείλουν να είναι άμεσα συνδεδεμένες με την καθημερινή εκπαιδευτική πράξη και να στηρίζονται στην κατανόηση του ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά προσδιορισμένου ρόλου της εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα αναγκαίο είναι στα προγράμματα σπουδών των διδασκαλείων δασκάλων και νηπιαγωγών να υπάρχει διάχυση ανάμεσα στα μαθήματα ειδικής και γενικής αγωγής. Η σημερινή αντίληψη όχι μόνο είναι αντιπαραγωγική και δε συμβάλλει στο διακηρυγμένο στόχο ένταξης των παιδιών με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες στο κοινό σχολείο, αλλά και αντιεπιστημονική, καθώς η αγωγή παρέχεται ενιαία και ολική, αναγνωρίζει όμως και επιχειρεί να κατανοήσει την πολυπλοκότητα, ενώ διακρίνει τα επιμέρους και προσπαθεί να τα συνθέσει διαλεκτικά.

Με βάση τα παραπάνω αποφασίζουμε:

Α. Συμβολική κατάληψη του κτιρίου του Μαράσλειου Διδασκαλείου την Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου και την ανάρτηση πανό στα κάγκελα της σχολής.

Β. Καλούμε το Δ.Σ της Δ.Ο.Ε. να εγκαταλείψει τους ήπιους τόνους με τους οποίους αντιμετωπίζει το θέμα και να αναλάβει δυναμικά το συντονισμό της προσπάθειας υπεράσπισης του θεσμού της Μετεκπαίδευσης.

       Να δηλώσει την αντίθεσή της απέναντι στην πρόσφατη επιστολή του Γ.Γ του ΥΠΔΒΜΘ που στην ουσία καταργεί την μετεκπαίδευση και να διακηρύξει ότι κάθε προσπάθεια κατάργησης ή τροποποίησης του θεσμού προς το δυσμενέστερο αποτελεί αιτία αντιπαράθεσης για τον κλάδο.
       Να απαιτήσει την ανάκληση της απόφασης του ΥΠΔΒΜΘ και την άμεση προκήρυξη  των εξετάσεων για την περίοδο 2011-2013.
       Να καλέσει τους καθηγητές των Παιδαγωγικών τμημάτων σε αγωνιστική συστράτευση για την υπεράσπιση του θεσμού της μετεκπαίδευσης.

Γ. Στο ίδιο πνεύμα καλούμε τόσο τους συλλόγους των μετεκπαιδευόμενων στα διδασκαλεία όλης της χώρας όσο και τα κατά τόπους πρωτοβάθμια σωματεία των εκπαιδευτικών να υπερασπίσουν αποφασιστικά και με κάθε πρόσφορο τρόπο το θεσμό της μετεκπαίδευσης (έκδοση κειμένων υπεράσπισης και ανάρτησή τους στις εκπαιδευτικές ιστοσελίδες, οργάνωση εκδηλώσεων κ.λ.π.). Να απαιτήσουν από το Δ.Σ. της ομοσπονδίας να αντιπαρατεθεί  στις επιλογές του ΥΠΔΒΜΘ.

Σήμερα, που η κοινωνική διάσταση της παιδαγωγικής υποχωρεί και αφομοιώνεται από τις δυνάμεις του αγοραίου οικονομισμού και της βίαιης αναδιανομής του πλούτου, συμβολικού και υλικού, καλούμε κάθε συνάδελφο χωριστά να αναλογιστεί το βαρύ χρέος που μας αναλογεί απέναντι στην ιστορία, το παρόν και το μέλλον ενός θεσμού ο οποίος –ανεξάρτητα από τις όποιες αδυναμίες του- αποτελεί τον μοναδικό μορφωτικό θεσμό που με ανθρώπινες συνθήκες (απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα) και χωρίς δίδακτρα επιτρέπει σε σημαντικό αριθμό εκπαιδευτικών κάθε χρόνο να στοχάζονται πάνω στο χαρακτήρα της δουλείας τους και να επαναπροσδιορίζουν τη στάση τους απέναντί της.

Το Δ.Σ.
του Συλλόγου Μετεκπαιδευόμενων Δασκάλων
 και Νηπιαγωγών στα Διδασκαλεία  της Αθήνας