Aνοικτή Επιστολή προς τους Συναδέλφους/ισσες

Αγαπητοί συνάδελφοι/ισσες,

   Οι μέρες που ζούμε είναι πρωτόγνωρες για όλους μας. Μια σειρά από παγιωμένες αντιλήψεις και πρακτικές, ακόμα και αδιαμφισβήτητες έννοιες και αναφαίρετα δικαιώματα δεν τίθενται απλώς σε αμφισβήτηση, αλλά γκρεμίζονται και ξηλώνονται «κακήν κακώς»! Ό,τι θεωρούσαμε αυτονόητο πρέπει να το κατακτήσουμε ξανά.

 Σε ένα τόσο ρευστό και αναχρονιστικό περιβάλλον, όπου η κάθε καινούργια μέρα δεν ξέρεις πραγματικά τι σου ξημερώνει, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη συμπόρευσης και συστράτευσης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και τον κοινωνικό κατακερματισμό και αυτοματισμό.

   Χρειάζεται όλοι όσοι πιστεύουμε όσα διαβάσαμε τόσα χρόνια στα θρανία για τις πανανθρώπινες αξίες και ιδεώδη, όλοι όσοι θεωρούμε ότι δεν είναι ανεδαφικό να διεκδικείς το δικαίωμα στην εργασία και τη μόρφωση ,ότι δεν είναι ανεδαφικό να παλεύεις για το ψωμί και την επιβίωσή σου, δικής σου και των παιδιών σου, να βρεθούμε συναθλητές στον κοινό στίβο του αγώνα.

   Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα εκτός από τη δική μας προσπάθεια και τον κοινό μας αγώνα. Τα κάδρα των πολιτικών ηγετών αποκαθηλώθηκαν μαζί με τις αρρωστημένες κομματικές ιδεοληψίες και τις ξεφτισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μας τελείωσαν και οι αρχηγοί και οι φιλάνθρωποι και οι κάθε είδους σωτήρες. Άλλωστε όποιος περιμένει να σωθεί από άλλους, δούλος λογίζεται.

     Αγαπητή συναδέλφισσα, αγαπητέ συνάδελφε,

Καιρός να υπερβούμε τις μεμονωμένες και μονόδρομες πορείες μας , καιρός να δώσουμε αντιπαροχή στο υστερόβουλο «εγώ» μας για το ανιδιοτελές «εμείς», καιρός να κοιτάξουμε ο καθένας χωριστά το διπλανό του, να αφουγκραστούμε τις αγωνίες και τους φόβους του και να διώξουμε όλοι μαζί τον τρόμο που μας τυραννά.

   Ας ξεκινήσουμε απ’ το δικό μας μικρόκοσμο. Ο σύλλογος πρωτοβάθμιας ας καταλάβουμε ότι αποτελείται από όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς. Ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για τις πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, γεγονός που ισχύει, γιατί με την αδιαφορία μας και τη μη συμμετοχή μας τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται. Στα επιχειρήματα «έλα μωρέ και που θα πάω στη γενική συνέλευση, τι θα γίνει» ας αλλάξουμε τη σύνταξη της πρότασης: « ας πάω στη γενική συνέλευση, ας συμμετέχω σε δράσεις του συλλόγου, για να γίνει κάτι».

    Προσμένουμε λοιπόν την συμμετοχή σου ,θεωρώντας την άκρως απαραίτητη. Αναμένουμε τις προτάσεις σου, τις ανησυχίες σου, τον αντίλογό σου. Δε διεκδικούμε ούτε απαιτούμε το αλάθητο. Επιδιώκουμε την επανενεργοποίηση του κοινωνικού και πολιτικού μας ρόλου, το γόνιμο διάλογο και το «συναποφασίζειν». Την κρίσιμη συμμετοχή όλων μας στη συνδιαμόρφωση του μέλλοντός μας.

Γιατί η ζωή όλων μας είναι πολύ σημαντική
για να τη διαχειρίζονται άλλοι
κι όταν οι πολλοί παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές τους ,
τότε το θαύμα συναντά το όνειρο
κι αυτό δεν αργεί να συναντήσει την πραγματικότητα.