Η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας από τις πρώτες μέρες ανάληψης των καθηκόντων της και ιδίως απ’ την εποχή της γενικής αναστολής της λειτουργίας των σχολείων, έχει δείξει το αναχρονιστικό προφίλ της.
Ήταν αυτή που επιχείρησε απ’ την πρώτη στιγμή την επιβολή της τηλεκπαίδευσης, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε τις ελάχιστες στοιχειώδεις προϋποθέσεις εφαρμογής της, τόσο για τους μαθητές όσο και για τους εκπαιδευτικούς. Ήταν αυτή που νομοθέτησε μια σειρά αντιεκπαιδευτικών νόμων, όπως τον νόμο 4692/2020, που ανάμεσα σε άλλα αναχρονιστικά αύξησε τον αριθμό μαθητών ανά τμήμα σε 25 και μάλιστα σε καιρό πανδημίας. Ήταν αυτή που έφερε τον νόμο για την ιδιωτική εκπαίδευση, κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα των σχολαρχών. Αυτή που έφερε την τροπολογία για την περικοπή αδειών μητρότητας στις νεοδιόριστες συναδέλφους της Ειδικής Αγωγής και λίγο αργότερα τις τρίμηνες κατ’ ελάχιστον συμβάσεις των αναπληρωτών, προσδίδοντάς τους τον καινοφανή τίτλο «προσωρινοί αναπληρωτές». 
Ήταν και είναι αυτή που εδώ και έξι μήνες απ’ τη μια δε βρήκε χρόνο να καταρτίσει ένα πρόγραμμα ανοίγματος των σχολείων , κάτω από ασφαλείς όρους και προϋποθέσεις, συμπυκνώνοντας την όλη προετοιμασία της στο φιάσκο με τις μάσκες και τα παγουρίνο κι απ’ την άλλη , όλο αυτό το διάστημα , δεν κάνει τίποτα άλλο από το να φέρνει τη μία μετά την άλλη διάταξη, τροπολογία και εγκύκλιο, όλες σε κατεύθυνση αντιπαιδαγωγική και αντεργατική.
Το τελευταίο διάστημα μάλιστα, εξαιτίας της αύξησης του αριθμού των κλειστών σχολείων είτε λόγω κορωνοϊού είτε λόγω καταλήψεων , έχει επιδοθεί σε ένα κρεσέντο αυταρχισμού , συνεπές με το δόγμα «νόμος και τάξη». Με μια άνευ προηγουμένου κίνηση, μνημείο αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς, αναθέτει στους εκπαιδευτικούς να βρεθούν απέναντι στους ίδιους τους μαθητές τους και στη διεκδίκηση από μέρους τους των δίκαιων αιτημάτων τους για την ομαλή κι ασφαλή λειτουργία των σχολείων.
Μετά τις αστυνομικές δυνάμεις (έχουμε ήδη κλήσεις ανήλικων μαθητών), τους εισαγγελείς, κάποιους δημάρχους και ορισμένους «αγανακτισμένους γονείς», τώρα επιχειρεί να μετατρέψει τους εκπαιδευτικούς και τους Συλλόγους Διδασκόντων σε ένα ιδιότυπο μηχανισμό « lock – out” , σε όργανο καταστολής των μαθητών.
Οι δηλώσεις της Υπ. Παιδείας (01/10/20) ότι «από αύριο στις σχολικές μονάδες που τελούν υπό κατάληψη ξεκινά υποχρεωτική για όλους σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπ/ση…» , απειλώντας μάλιστα με απουσίες όσους μαθητές δε συμμετέχουν, μόνο ντροπή και θυμό προκαλούν.
Στην δε ΥΑ 131451/ΓΔ4 αναφέρεται ότι θα παίρνουν απουσίες όσοι μαθητές δε συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση. Έχουμε να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα:
1) Αδιαφορεί, για άλλη μία φορά, το ΥΠΑΙΘ για τα παιδιά που δε διαθέτουν τον απαραίτητο εξοπλισμό (30% βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ) και όχι μόνο δεν τους τον παρείχε, παρά τις ψευδείς εξαγγελίες, αλλά τους τιμωρεί για τη φτώχεια τους με απουσίες!
2) Ταυτόχρονα, προβλέπεται, όλως παρανόμως, ο αποκλεισμός από την τηλεκπαίδευση και άρα υποχρεωτική απουσία, όσων μαθητών συνεχίσουν να αγωνίζονται. Είναι αυτονόητο ότι κανείς εκπαιδευτικός δεν πρόκειται να παίξει ένα τέτοιο ρόλο!
3) Κανείς εκπαιδευτικός δεν είναι υποχρεωμένος ούτε να διαθέτει εξοπλισμό, ούτε να χρησιμοποιεί δικά του μέσα, ούτε να μετατρέπει το σπίτι του σε χώρο εργασίας! Εκτός αν επιτάξουν τα σπίτια μας, τους υπολογιστές μας, τα κινητά και σταθερά μας τηλέφωνα ή ό,τι άλλο επινοήσουν!
Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας αντί να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα των σχολείων, αντί να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματα εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών, επιλέγουν τον απαράδεκτο δρόμο των απειλών και των εκφοβισμών για να αποκλείσουν και να τιμωρήσουν μαθητές , επειδή αγωνίζονται.
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας απέχει χιλιόμετρα από την εκπαιδευτική πραγματικότητα , αν νομίζει ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι το «φάρμακο για κάθε ασθένεια». Πέρα από το ηθικά και πολιτικά απαράδεκτο στοιχείο της «ad hoc» θεσμοθέτησης μιας διαδικασίας , πέρα από το γεγονός ότι η σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση παρουσιάζει πολλά και σημαντικά προβλήματα (καταστρατήγηση της διάκρισης ανάμεσα στον ιδιωτικό και εργασιακό/ δημόσιο χώρο, τεράστιες απαιτήσεις σε υλικοτεχνικές υποδομές στις οποίες δεν έχουν πρόσβαση ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί ούτε όλοι οι μαθητές), πέρα από τη φωτογραφική αποτύπωση των καταλήψεων, δεν βλέπουμε να μεριμνά το ίδιο η υπουργός για τις χιλιάδες χαμένες ώρες , εξαιτίας ελλείψεων σε εκπαιδευτικό προσωπικό.
Πέρα, όμως, από όλα αυτά, το άρθρο 2.3 της εγκυκλίου είναι ανατριχιαστικό: αν υποθέσουμε ότι έγνοια της κυβέρνησης είναι η συμμετοχή ΟΛΩΝ των μαθητών/μαθητριών στην εκπαιδευτική διαδικασία, πώς ερμηνεύεται ο εκδικητικός «de facto» αποκλεισμός των παιδιών που πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις από αυτήν;
Και πόσο μακριά είναι αυτή η παράγραφος από τις αποβολές από όλα τα σχολεία της χώρας, που εφάρμοζαν οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις για τα παιδιά που απέκλιναν από “την επίσημη ιδεολογία και την επίσημη ηθική”;
Κι ακόμα, με ποιο ηθικό, ακόμα και ποιο πολιτικό δικαίωμα αναθέτει στους δασκάλους να αναλαμβάνουν αυτόν τον αντιπαιδαγωγικό ρόλο σε βάρος των μαθητών τους;
Η κυβέρνηση διολισθαίνει όλο και περισσότερο σε αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης που γυρίζουν την ελληνική κοινωνία πολύ πίσω, σε αλήστου μνήμης εποχές , σε χρόνια μαύρα και δίσεκτα... Οι εκπαιδευτικοί, συσπειρωμένοι στα Σωματεία μας, δεν θα το επιτρέψουμε.
