Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Συμπληρώνονται φέτος 164 χρόνια από τις 8 Μαρτίου του 1857, όταν οι γυναίκες – εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού βγήκαν με μια μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και πνίγηκε στο αίμα, αλλά αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών – γυναικών που αδιάλειπτα συνεχίζεται από τότε.
Ακριβώς 2 χρόνια
μετά, την ίδια μέρα, οι γυναίκες ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους και αυτή
η κίνηση αποτέλεσε την αφορμή η 8η Μαρτίου να καθιερωθεί από το παγκόσμιο
εργατικό κίνημα σαν Μέρα της γυναίκας, το 1910 με πρόταση της
Κλάρα Τσέτκιν.
Στην
Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών σημειώθηκε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις
υφάντρες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον
Πειραιά.
Οι αγώνες των γυναικών – εργατριών που σήκωσαν το
ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της φωτίζουν και σήμερα την
ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών για μια ζωή
με σύγχρονα δικαιώματα.
Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες που ακόμα και σήμερα βιώνουν την εκμετάλλευση,
την κοινωνική καταπίεση, τις διακρίσεις λόγω της έμφυλης ταυτότητάς τους την
σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη
στις γυναίκες και τις θηλυκότητες που αγωνίζονται να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Ένας αγώνας που δε σταματά!
Τα τελευταία
χρόνια, υπάρχει μια έντονη επάνοδος των φεμινιστικών κινημάτων διεθνώς. Από τους
αγώνες για το δικαίωμα στην έκτρωση σε χώρες όπως η Αργεντινή, η Ιρλανδία και η
Πολωνία, έως τον κρίσιμο ρόλο που παίζουν στα ευρύτερα κινήματα σε χώρες όπως η
Χιλή και η Τουρκία.
Τα
πρώτα θύματα της κρίσης είναι οι γυναίκες: είναι οι πρώτες που απολύονται, οι
τελευταίες που προσλαμβάνονται, οι πρώτες που νιώθουν τα πρόσθετα οικονομικά
οικογενειακά βάρη, τα συνήθη θύματα της βίας στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο
Ο
αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών, των θηλυκοτήτων και των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων
ήταν και είναι πάντα μέρος του συνολικού αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα. Το
δικαίωμα της ίσης αμοιβής είναι ένα ακόμα αίτημα που δεν έχει διευθετηθεί. Η
ενίσχυση των προστατευτικών διατάξεων για τις γυναίκες, τις θηλυκότητες και τα
ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα είναι αίτημα του εργατικού κινήματος και άμεση ανάγκη.
Η
έμφυλη βία αποτελεί ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο, που πλήττει στη
συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γυναίκες και κορίτσια και ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα
ανεξάρτητα από την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, την εθνικότητα και την κοινωνική
τάξη. Για τις γυναίκες με επισφαλή θέση εργασίας, τις άνεργες, φτωχές ή
μετανάστριες, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική στήριξη, η αναζήτηση
βοήθειας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Η βία αυτή έχει ένα ευρύ φάσμα που μπορεί
να ξεκινά από την παρενόχληση και τη λεκτική/ψυχική βία και να φτάνει μέχρι τον
βιασμό και την γυναικοκτονία. Η βία αυτή συναντάται οπουδήποτε, από την
οικογένεια μέχρι το εργασιακό περιβάλλον. Ας αναλογιστούμε
τους καθημερινούς βιασμούς, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, την ενδοοικογενειακή
βία που δεν καταγράφονται, γιατί κάποιοι αστυνομικοί το θεώρησαν άνευ σημασίας,
γιατί ο φόβος που δημιουργεί η κοινωνία για την ομολογία τέτοιων περιστατικών
είναι τεράστιος και η αντιμετώπιση του κράτους και της κοινωνίας απέναντι στο
θύμα θα είναι σε πολλές περιπτώσεις αντί για υποστηρικτική, ενοχοποιητική.
Ωστόσο,
το τελευταίο διάστημα, η χώρα μας διανύει το δικό της #metoo. Είναι η περίοδος
της επώνυμης καταγγελίας για σεξουαλική, σωματική και ψυχική κακοποίηση από
ενήλικα και ανήλικα θύματα που έχουν υποφέρει είτε στον εργασιακό χώρο, είτε
στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο. Τα όσα παρακολουθούμε να διαδραματίζονται
σε χώρους προβεβλημένους δε μας εφησυχάζουν. Η εργασιακή έμφυλη βία προερχόμενη
συχνά από σχέσης ιεραρχίας είναι καθημερινό φαινόμενο και οι
εργαζόμενες/εργαζόμενοι είμαστε απροστάτευτες/-οι σε καθεστώς εκβιασμού.
Κάθε
άτομο που έχει πέσει θύμα τέτοιων κακοποιητικών συμπεριφορών είχε και
έχει φωνή. Η πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν για χρόνια. Τα αυτιά πρέπει να
ανοίξουν ακόμα περισσότερο, ο κλοιός του φόβου να σπάσει, τα δικαιώματα των
θυμάτων οφείλουν να μπουν μπροστά στα αιτήματα μας.
Στο
σημείο αυτό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το γεγονός πως τα φαινόμενα βίας
έχουν ενταθεί λόγω της καραντίνας. Η ενδο-οικογενειακή βία χτύπησε κόκκινο.
Ειδικά κατά την διάρκεια του πρώτου lockdown παρατηρήθηκε κατακόρυφη αύξηση των
καταγγελιών από γυναίκες και θηλυκότητες που ήταν αναγκασμένες να μένουν στο
σπίτι, σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον.
Κάθε 8η Μαρτίου συμμετέχουμε ενεργά στο πλαίσιο των
κινητοποιήσεων για μια παγκόσμια φεμινιστική απεργία.
Στον τομέα της εργασίας:Στη χαραυγή του 2021 οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί
δεν έχουν το δικαίωνα να κάνουν οικογένεια και να γίνουν μητέρες. Δεν έχουν
µόνο να αντιμετωπίσουν την αλλαγή του τόπου διαβίωσης κάθε χρόνο και για χρόνια
και να καλύψουν το νοίκι και τα έξοδά τους µε τον πενιχρό μισθό τους, έχουν
ταυτόχρονα ν’ αντιμετωπίσουν όλες τις διακρίσεις που βιώνουν σε περίπτωση που
μείνουν έγκυοι.
Το καθεστώς
της ελαστικής εργασίας των συμβασιούχων στην εκπαίδευση δεν αναγνωρίζει το
δικαίωμα της προστασίας της µμητρότητας σε περίπτωση επαπειλούμενης εγκυμοσύνης,
καθώς το καθεστώς των αδειών των αναπληρωτ(ρι)ών είναι απαράδεκτο. Η άδεια που
δικαιούνται είναι όλη κι όλη 7 ημέρες! Η αναρρωτική άδεια είναι 15 ημέρες κι
αυτές µε την προϋπόθεση ότι θα αρρωστήσουν τουλάχιστον 10 ημέρες µετά την
πρόσληψη! Ακόμα, κινδυνεύουν µε απόλυση, αν χρειαστεί να παρατείνουν την
αναρρωτική άδεια. Οι άδειες μητρότητας για τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς
είναι 2 μήνες πριν τον τοκετό και 2¼ μήνες μετά τον τοκετό ενώ στερούνται
άδειας ασθένειας τέκνου, άδεια επαπειλούμενης κύησης με αποδοχές,
ένσημα και αναγνώριση προϋπηρεσίας και έχουν λειψά δικαιώματα και κατά την
άδεια μητρότητας (κύησης, λοχείας, ανατροφής). Γι’ αυτό και πλήθος
αναπληρωτριών εκπαιδευτικών οδηγούνται στην παραίτηση για να διαφυλάξουν την
εγκυμοσύνη τους ή για να θηλάσουν!
Στις
μονογονεϊκές οικογένειες οι γυναίκες είναι αυτές που σηκώνουν το βάρος των
εξόδων για το φαγητό, την υγεία και την εκπαίδευση των παιδιών. Η μείωση της
αγοραστικής τους δύναμης έχει άμεση επίπτωση στην ψυχική και σωματική τους
υγεία. Το 2013 η κατάθλιψη ανέρχονταν στις γυναίκες στο 15,6 %, ενώ στους
άνδρες στο 9%. Εφιαλτικές διαστάσεις καταλαμβάνει η αδήλωτη εργασία – η μαύρη
ανασφάλιστη εργασία – αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Η
βίαιη αυτή επίθεση μέσω των μέτρων απέναντι στις γυναίκες δεν εξαντλείται μόνο
στον τομέα της απασχόλησης.
Οι
γυναίκες δέχονται πρώτες τις επιπτώσεις της οικονομικής συρρίκνωσης στη
χρηματοδότηση της πολιτικής και κοινωνικής προστασίας. Η διάλυση του κράτους πρόνοιας
και οι ιδιωτικοποιήσεις σχεδόν στο σύνολο των δημόσιων υπηρεσιών (δημόσιοι
βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, φύλαξη παιδιών, φροντίδα στο σπίτι για
ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρία, κ.λπ.) έχει τραγικές συνέπειες για τις
γυναίκες και τις δυνατότητες που έχουν να βρούνε δουλειά ή και να παραμείνουν
σ’ αυτήν που έχουν έτσι ώστε να είναι ενεργά ανεξάρτητα οικονομικά άτομα
Καταργούν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα! Θέλουν να γυρίσουν
τις γυναίκες πίσω στο σπίτι, στην εξάρτηση και την υποταγή! Στη «σίγουρη» σιωπή…
Εκτός από τις
γυναίκες, με την βία, την καταπίεση, ακόμα και με την περιθωριοποίηση και τον
αποκλεισμό -εργασιακό και κοινωνικό – βρίσκονται αντιμέτωπα όσα πρόσωπα δεν
συμπεριλαμβάνονται στα κυρίαρχα πρότυπα σεξουαλικότητας, όπως τα ΛΟΑΤΚΙΑ+
υποκείμενα. Καθημερινά αντιμετωπίζουν την ομοφοβία και την τρανσφοβία στο σπίτι
στο δρόμο και στη δουλειά.
Χαιρετίζουμε
τις σύγχρονες γυναίκες που καθημερινά ορθώνουν το ανάστημά τους και αγωνίζονται για
τα εργασιακά, κοινωνικά και έμφυλα δικαιώματά τους, μέσα και έξω από το σπίτι,
στην οικογένεια, στην εργασία, στην μερική και ελαστική απασχόληση, στη μαύρη
και ανασφάλιστη εργασία, στην επισφάλεια, στο ζοφερό περιβάλλον που έχουν
δημιουργήσει η εφαρμοζόμενη πολιτική από ΕΕ, ΔΝΤ, Ελληνικές κυβερνήσεις,
Κεφάλαιο. Χαιρετίζουμε τις γυναίκες που οραματίζονται και παλεύουν για την
ανατροπή της παρούσας άθλιας κατάστασης, που ψάχνουν το δρόμο της εργατικής
χειραφέτησης και της οικοδόμησης μιας κοινωνίας της
ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της απελευθέρωσης από τα δεσμά της
εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Αρνούμαστε να υποταχθούμε στη βαρβαρότητα της
εκμετάλλευσης και καταπίεσης!
Δε διαπραγματευόμαστε τη ζωή και τα δικαιώματά
µας!
Έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε αυτά που µας ανήκουν
και µας στερούν
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!!!
